Σώσε με

Νικόλ Β άζω την τελευταία βαλίτσα στο πορτμπαγκάζ και μπαίνω στο αμάξι. Συνδέω το κινητό και βάζω μουσική. Μπετόβεν, η Πέμπτη Συμφωνία . Αποδώ μέχρι το χωριό είναι περίπου οκτώ ώρες. Θα μπορούσα να πάω αεροπορικώς μέχρι την Κομοτηνή και από εκεί με ένα ταξί στο χωριό, αλλά ο φόβος μου για τα αεροπλάνα δεν με αφήνει να σκεφτώ τον εαυτό μου μέσα σε μια άτρακτο, μερικά χιλιάδες μέτρα από το έδαφος, με τη ζωή μου να εξαρτάται από δύο αγνώστους στο πιλοτήριο. Δεν μου αρέσει να εξαρτώμαι από τους άλλους. Η αίσθηση της σύνδεσης της ζωής μου με έναν άλλον άνθρωπο μου δημιουργεί άγχος, φόβο. Η βροχή συνεχίζει να πέφτει με δύναμη στο παρμπρίζ και τα αμάξια κολλάνε το ένα πίσω από το άλλο. Τα κόκκινα φώτα των φρένων τους έχουν χρωματίσει τη μουντάδα της ημέρας, ενώ ένας τροχονόμος με κίτρινο αδιάβροχο κάθεται και βρέχε- ται σφυρίζοντας να προχωρήσουμε. Είμαστε ακινητοποιημένοι. Τσεκάρω για ακόμα μία φορά την τσέπη του φούτερ μου. Πιάνω το σπρέι για το άσθμα μου, βέβαιη πως το έχω μαζί μου. Ο τροχονόμος ωρύεται να κάνου- με μπροστά, αλλά δεν μπορείς και να πετάξεις. Κατεβάζω λίγο το παράθυρο, ενώ τα βιολιά από το κονσέρτο αγγίζουν τις ψιλές νότες που μόνο το τιτίβισμα ενός εξωτικού πουλιού θα μπορού- σε να τις ανταγωνιστεί. Σταγόνες εισχωρούν από τη μικρή χα- ραμάδα που έχω αφήσει και βρέχουν την μπλούζα μου στο σημείο του ώμου.