Σώσε με

Σ Ω Σ Ε Μ Ε 15 γρήγορα, που η αστυνόμος φοβήθηκε πως θα τη χτυπήσει στον τοίχο. «Έλα, πάμε» είπε και έπιασε τα κλειδιά από το τραπεζάκι της κουζίνας, κουμπώθηκε μέχρι πάνω με το κίτρινο μπουφάν της και έδεσε το λουρί στον λαιμό της σκυλίτσας, ξεκινώντας για την απογευματινή βόλτα στους δρόμους της Κομοτηνής. Μόλις βγήκε στον δρόμο, συνειδητοποίησε πως η μέρα είχε μικρύνει. Χθες ήταν πάλι που έβγαζε την Αλόνη βόλτα τέτοια ώρα και ο ήλιος ήταν ψηλότερα. Όχι, έκανε λάθος. Δεν ήταν χθες. Χθες ήταν στο Τμήμα, πάλευε να τελειώσει με την υπόθεση των βανδαλισμών στο Τέμενος Καγιαλί. Μια ομάδα εθνικιστών, όπως φαινόταν από τα συνθήματα στους τοίχους, είχε γεμίσει την εξωτερική όψη με συνθήματα μίσους για τη μουσουλμανική μειονότητα της πόλης. Η αστυνόμος προσπαθούσε να συντάξει την αναφορά και κάπου μέσα της ήλπιζε πως οι έρευνες θα οδηγούσαν σε μια παρέα δεκαπεντάχρονων που αποφάσισαν να επαναστατήσουν με τρόπο βλακώδη, και όχι με κάτι μεγα- λύτερο και οργανωμένο. Ευχόταν να μείνει μακριά από οποια- δήποτε σπίθα που θα πρόσφερε στην πόλη μια ευκαιρία για αναζωπύρωση των προκαταλήψεων, για μπάρες που κρατού- σαν τους μουσουλμάνους περιορισμένους και για κατασκόπους μουφτήδες. Η προαγωγή της σε Αστυνόμο Α΄ του Τμήματος Ασφαλείας είχε φέρει και μεγαλύτερες ευθύνες. Υποχρεώσεις που τη βά- ραιναν λόγω βαθμού, γένους και οικογένειας. Ο πατέρας της, Αναστάσιος Λουκίδης, γνωστός στον νομό Ροδόπης για την αυστηρότητά του ως εισαγγελέας, έριχνε βαρύ ίσκιο στο επίθε- τό της και ας είχε συνταξιοδοτηθεί προ διετίας – η μητέρα της, γνωστή ποινικολόγος της Κομοτηνής, διατηρούσε αρκετούς με- γαλοπελάτες, που η Δέσποινα τους ήξερε απλώς ονομαστικά. Η Αλόνη σταμάτησε στην είσοδο μιας παιδικής χαράς, ού- ρησε στο γρασίδι και τράβηξε το αφεντικό της να συνεχίσουν. Το μπλαβί χρώμα του σούρουπου έκανε τη Δέσποινα να επιτα-