Οι περιπέτειες του Τομ Σόγιερ

8 κε σαστισμένη, κι έπειτα είπε, χωρίς θυμό αλλά αρκετά δυνατά για να την ακούσουν τα έπιπλα: «Αν σε πιάσω στα χέρια μου, θα…» Δεν απόσωσε τα λόγια της, γιατί τώρα είχε σκύψει κάτω απ’ το κρεβάτι, κουνώντας τησκούπαπέραδώθε, και χρεια­ ζόταν να παίρνει ανάσα ανάμεσα στα χτυπήματα. Ο μόνος που πρόβαλε από κάτω ήταν ο γάτος. «Δεν έχω ματαδεί τέτοιο παιδί!» Πλησίασε την ανοιχτή πόρτα και στάθηκε στο κατώφλι επιθεωρώντας τις ντοματιές και τα δια­ βολόχορτα που αποτελούσαν τον κήπο της. ΟΤομ δε φαινόταν πουθενά. Έπειτα φώναξε, υψώνοντας τη φωνή της και γέρνοντας πίσω το κεφάλι για να ακουστεί μακριά: «Τοοομ!» Ακούγοντας πίσω της έναν ανεπαίσθητο θόρυ­ βο, γύρισε και πρόλαβε να αδράξει απ’ την άκρη του σακακιού ένα μικρό αγόρι τη στιγμή που το έσκαγε. «Ορίστε! Έπρεπε να το είχα φανταστεί πως ήσουν σ’ αυτό το ντουλάπι. Τι έκανες εκεί;» «Τίποτα». «Τίποτα! Κοίτα τα χέρια σου, κοίτα το στόμα σου. Τι στην ευχή είναι τούτο το πράγμα;» «Δεν ξέρω, θεία».