Σκυλίσια Μέρα

A L I C I A G I M É N E Z B A R T L E T T 12 «Ποτέ δεν ξέρει κανείς. Μπορεί να ξυπνήσει, μπορεί να πε­ θάνει και αύριο ή να παραμείνει έτσι για μεγάλο διάστημα». «Τον αναζήτησαν, ήρθε κανείς να τον δει;» «Όχι ακόμη». «Αν εμφανιστεί κάποιος…» «Θα σας ειδοποιήσουμε». «Και, αν είναι δυνατόν, κρατήστε τον επισκέπτη μέχρι να έρθουμε». «Μην τρέφετε ψευδαισθήσεις. Εδώ πεθαίνουν τόσοι και τό­ σοι άνθρωποι και δεν εμφανίζεται ψυχή…» «Μπορείτε να μας δείξετε τι φορούσε;» Μας συνόδευσε σε μιαν αποθήκη που έμοιαζε με γραφείο απολεσθέντων αντικειμένων. Τα υπάρχοντα του θύματος βρί­ σκονταν σε μια πλαστική αριθμημένη σακούλα. Δεν ήταν πολλά: ένα γαριασμένο τζιν, ένα πορτοκαλί πουκάμισο με ξεραμένα αίματα, ένα μπουφάν και μια τεράστια χρυσή αλυσίδα. Τα πα­ πούτσια, ένα ζευγάρι φθαρμένα αθλητικά, ήταν τυλιγμένα χω­ ριστά. Δεν φορούσε κάλτσες. «Μα τι απαίσιο αντικείμενο, τι κακόγουστο!» αποφάνθηκα κάπως σνομπ. «Και πώς δεν του την πέσανε να του το αφαιρέσουν; Αυτό το μαραφέτι πρέπει να στοιχίζει μια περιουσία!» συμπλήρωσε ο Γκαρθόν. Στράφηκα στην υπεύθυνη της αποθήκης. «Δεν είχε τίποτ’ άλλο στις τσέπες του, νομίσματα, κλειδιά;» Πρέπει να βρήκε πολύ άβολη την ερώτησή μου, γιατί απά­ ντησε ενοχλημένη: «Ακούστε, αυτά είναι όλα όσα είχε πάνω του, μπροστά στα μάτια σας. Εδώ, κανείς δεν πειράζει τίποτα». Αφού το είχα τόσες φορές διαπιστώσει. Το να μη θίξεις την περηφάνια του μεροκαματιάρη Ισπανού είναι δυσκολότερο απ’