Σκυλίσια Μέρα

A L I C I A G I M É N E Z B A R T L E T T 10 νοσοκομεία: απλοί άνθρωποι, ηλικιωμένοι με αβέβαιο βήμα, καθαρίστριες και νοσηλευτικό προσωπικό. Μ’ έπιασε σφίξιμο στην ιδέα να χαθώ σ’ εκείνες τις τεράστιες εννιαώροφες πτέρυ­ γες ή να μην μπορώ να βρω την είσοδο αυτού του κολοσσού. Ευτυχώς, ο συνεργάτης μου διέθετε στόφα δημόσιου υπαλλήλου, η οποία του επέτρεπε να ξεχωρίζει καθαρά τα απαραίτητα βήματα. Κυκλοφορούσε σ’ εκείνους τους διαδρόμους από σκου­ ρόχρωμο μάρμαρο με απόλυτη φυσικότητα. «Πρέπει να μιλή­ σουμε με τον υπεύθυνο του ορόφου» είπε «να πληροφορηθούμε ποιος παρέλαβε στα Επείγοντα το θύμα». Είχα μείνει άφωνη · λες κι είχαμε πάνω μας κάποιο φυλαχτό, άνοιγαν διάπλατα στο πέρασμά μας οι πόρτες που οδηγούσαν στην αίθουσα του δρά­ κου των παραμυθιών, χωρίς να λαθέψουμε ούτε μια φορά ή να χρειαστεί να γυρίσουμε πίσω. Τελικά, μια ψηλή και δυνατή σαν ντουλάπα νοσοκόμα μάς οδήγησε στον προορισμό μας. «Δείτε καλύτερα εσείς αυτό τον κακομοίρη όσο εγώ θα ψάχνω την καρτέλα του για να βρω ποιος είχε βάρδια εκείνη τη μέρα». Μπήκαμε σ’ ένα δωμάτιο με τρία κρεβάτια. Ο άνθρωπός μας καταλάμβανε το αριστερό · το συνονθύλευμα των σωλήνων και των καλωδίων που έβγαιναν απ’ το σώμα του ανακοίνωνε την αδρανή παρουσία του. Ήταν χαλαρός, ήρεμος, χλωμός σαν πτώ­ μα. Δεν κατάφερα να συγκεντρωθώ στα χαρακτηριστικά του, συνεπαρμένη απ’ τη γοητεία που μου ασκούν τα γλυπτά και ιδίως οι ξαπλωμένες φιγούρες. Όταν στέκομαι μπροστά σ’ έναν από αυτούς τους πέτρινους όγκους που αναπαριστούν τον Κά­ ρολο Ε′ 2 , τους εραστές του Τερουέλ 3 ή τον δούκα της Άλμπα 4 ένα ρίγος συγκίνησης διατρέχει την πλάτη μου κάνοντάς την άκαμπτη. Παρ’ όλα αυτά, εκείνος δεν είχε την παραμικρή σχέση με καμιά έπαρση ή εθνική δόξα. Θύμιζε μάλλον πληγωμένο πουλί ή γάτα που την πάτησαν στην εθνική οδό. Λεπτός, μικρο­ καμωμένος με παραμορφωμένα τ’ απλωμένα κάτω απ’ τo σε