Σκυλίσια Μέρα

9 Σ Κ Υ Λ Ι Σ Ι Α Μ Ε Ρ Α συνάδελφοι ήταν πολύ απασχολημένοι. Πρέπει να ήμασταν πο­ λύ βαριεστημένοι για να συμβιβαστούμε με κάτι που αρχικά έμοιαζε με «υπόθεση ρουτίνας». Αλλά ούτε και ο τρόπος με τον οποίο τέθηκε το ζήτημα του προσέδωσε μεγαλύτερη βαρύτητα. «Ένας τύπος» είπε ο διοικητής «που έφαγε ένα γερό χέρι ξύλο». Σίγουρα εκείνη η έρευνα δεν απαιτούσε ως επικεφαλής κάποιο αστέρι της Σκότλαντ Γιαρντ · υπήρχαν, όμως, τουλάχιστον τρία ερωτήματα στα οποία μπορούσε να εστιαστεί: Πρώτον, ποιο ήταν το χωρίς χαρτιά θύμα; Δεύτερον, γιατί το χτύπησαν; Και, τρίτον, ποιος το χτύπησε; Αρχικά, όλο αυτό έμοιαζε λες κι έπρεπε να μεσολαβήσεις σε κάποιον καβγά στον δρόμο, όταν, όμως, ο διοικητής πρόσθεσε ότι ο τύπος ήταν σε κώμα στο νοσοκομείο Βαλ ντ’ Εβρόν, συ­ νειδητοποιήσαμε πως ο ξυλοδαρμός ήταν ευφημισμός. Μιλού­ σαμε για σοβαρό ξυλοδαρμό και όχι για έναν απλό διαπληκτι­ σμό μεταξύ μεθυσμένων. Καθ’ οδόν προς το νοσοκομείο, ο Γκαρθόν παρέμενε το ίδιο ευδιάθετος όσο κι όταν μας ανέθεσαν την έρευνα. Φαινόταν τόσο χαρούμενος, λες κι ετοιμαζόμασταν μάλλον για πικ νικ παρά για μια σειρά ανακρίσεων. Υπέθεσα πως, ώσπου να δει τον σε κωματώδη κατάσταση άντρα, δεν είχε κανέναν λόγο να μην είναι ικανοποιημένος: συνεργαζόμασταν ξανά, όσο ήταν ακόμη σχετικά πρόσφατες οι δάφνες επιτυχίας της πρώτης μας υπόθεσης. Ένιωσα κολακευμένη, μιας και δεν μας επιφυλάσσουν όλες οι μέρες το δώρο της φιλίας κάποιου, ακόμα κι αν αυτός είναι ένας κοιλαράς μπάτσος στα πενήντα κάτι. Το Βαλ ντ’ Εβρόν, ένα από κείνα τα εκτρωματικά δημόσια κτίρια της δεκαετίας του εξήντα, ήταν ένα τεράστιο, επιβλητικό, άχαρο νοσοκομείο · κατάλληλο μάλλον για μαυσωλείο παρά για αναρρωτήριο. Ανεβαίνοντας την κεντρική σκάλα, άρχισε να γί­ νεται αισθητή η γνώριμη πανίδα που συνήθως περιφέρεται στα