Σκυλίσια Μέρα

A L I C I A G I M É N E Z B A R T L E T T 8 ακόμα και με την πλήξη. Αναμφισβήτητα όμως, η αποκάλυψη της πρότερης χρήσης του σπιτιού με ταρακούνησε τόσο πρώτη φορά στα δύο χρόνια, που αναρωτήθηκα μήπως υπερέβαλα με την πολυσυζητημένη μοναξιά μου. Αυτό ήταν ένα νοερό χτύπημα χωρίς άμεσο ή σοβαρό αντί­ κτυπο στη ζωή μου. Εφόσον είχε αναλάβει μέχρι τώρα το πεπρωμένο να κατασιγάσει τις ορμές, η μοίρα μου έδειχνε ότι θα παρέμενα αρκετό καιρό νηφάλια. Σίγησαν μέσα μου τα ενοχλητικά ερωτήματα παθών αλλοτινών χωρίς ιδιαίτερη προ­ σπάθεια · το έκανα μάλλον μηχανικά, αφού όλη μου την ενέρ­ γεια την απορροφούσε η δουλειά. Πολλοί φάκελοι για ταξινό­ μηση στο Τμήμα Τεκμηρίωσης; Μα αυτό ουδέποτε απέσπασε την προσοχή μου για περισσότερο χρόνο απ’ τον αυστηρά προβλεπόμενο. Μας είχαν αναθέσει μια καινούργια αποστολή. Κι αυτό εξηγούσε το αλλόκοτο αίσθημα του πρωινού περισ­ σότερο κι απ’ το σοκ του φασματικού πορνείου. Δεν ήταν παρά μια υπόθεση ρουτίνας, οφείλω ν’ αναγνωρίσω, όμως, πως στο τέλος περιπλέχτηκε τόσο, ώστε να καταγραφεί στα αρχεία της Αστυνομίας σαν ένα πρωτοφανές, άνευ προηγου­ μένου περιστατικό. Να προσθέσω μόνο πως ως τότε, παρότι ο υπαστυνόμος Γκαρθόν κι εγώ ήμασταν ήδη πολύ καλοί φίλοι, συχνάζαμε μό­ νο στο μπαρ απέναντι απ’ το αστυνομικό τμήμα. Η φιλία μας, περιορισμένη πάντα σε επαγγελματικά πλαίσια, δεν περιλάμ­ βανε εξόδους για δείπνο ή κινηματογράφο που θα βοηθούσαν να γνωριστούμε καλύτερα. Ωστόσο, εκεί, σ’ εκείνο το μπαρ της συμφοράς, είχαμε πιει τόσο καφέ μαζί, ώστε να διώξουμε τον ύπνο των μοναχών ενός ολόκληρου βουδιστικού ναού. Ο Γκαρθόν δεν έδειξε να ενθουσιάζεται με την αποστολή που μας ανέθεσαν, χάρηκε, όμως, που θα μοιραζόμασταν ξανά λίγη δράση. Και όπως συνήθως, μας εμπιστεύονταν επειδή οι άλλοι