Σκυλίσια Μέρα

A L I C I A G I M É N E Z B A R T L E T T 22 διαμερίσματος» επισήμανε ο Γκαρθόν, έτοιμος να την κατασπα­ ράξει. «Μάλιστα» ψέλλισε ξεψυχισμένα το κορίτσι και, με τον φό­ βο ποιος ξέρει ποιων επιπτώσεων, βιάστηκε να προσθέσει: «Εί­ ναι όλα νόμιμα». «Δείξτε μας το συμβόλαιο». «Δεν ξέρω πού είναι». «Ωραία, τώρα έχω όλη την εικόνα. Νοικιάζετε διαμερίσματα σε παράνομους μετανάστες ή ανθρώπους δίχως χαρτιά χωρίς να φαίνεται πουθενά, έτσι;» «Καλύτερα να μιλήσετε με το αφεντικό μου». «Μην ανησυχείτε, θα ενημερώσω το αρμόδιο τμήμα να στεί­ λει κάποιον να ερευνήσει τι τρέχει εδώ πέρα». Το κορίτσι αναστέναξε, ξέροντας ότι, αργά ή γρήγορα, η απάτη θ’ αποκαλυπτόταν. Στο αυτοκίνητο, ο Γκαρθόν ήταν εκτός εαυτού: «Ε, αυτό πια παραπάει! Δεν λένε ότι είμαστε όλοι φακελω­ μένοι, ότι τ’ όνομά μας φιγουράρει σ’ ένα σωρό λίστες, ότι κα­ ταγράφονται ακόμα και οι πιο κρυφές μας σκέψεις; Λοιπόν όχι, τίποτα απ’ όλα αυτά δεν ισχύει, μπορεί να ζούμε και εκατό χρόνια στο ίδιο μέρος και κανείς να μην ξέρει τη φάτσα μας, σαν να μην υπάρχουμε». «Ηρεμήστε, Φερμίν. Ας δούμε αν έβγαλε κάτι ο Πινίγια απ’ τους γείτονες». Ο Πινίγια ήταν κατηγορηματικός: απολύτως τίποτα. Κανείς δεν αναγνώρισε τον τραυματία απ’ τη φωτογραφία του νοσο­ κομείου, κανείς. Ούτε στο ληξιαρχείο υπήρχε αυτό τ’ όνομα. «Κάντε κι εσείς μια προσπάθεια, η Αστυνομία τρομάζει συ­ νήθως περισσότερο τον κόσμο απ’ τους άντρες της Δημοτικής · αν και πολύ αμφιβάλλω, είναι τόσο εύκολο να ισχυριστείς πως δεν γνωρίζεις κάποιον! Πού να μπλέκεις τώρα;»