Σκυλίσια Μέρα

A L I C I A G I M É N E Z B A R T L E T T 18 θλιβερό. Να χάσει κανείς όλη του την οικογένεια στην πορεία της ζωής του είναι κατανοητό, να μην έχει, όμως, μήτε έναν φίλο ν’ ανησυχεί για την τύχη του είναι απογοητευτικό. Συνήθως πηγαίναμε να τον δούμε τ’ απογεύματα. Και πα­ ρότι η επίθεση ήταν ακόμη σχετικά πρόσφατη, τα αιματώματα στο πρόσωπό του είχαν αρχίσει να υποχωρούν, οπότε τα χαρα­ κτηριστικά του διακρίνονταν πιο καθαρά. Το πρόσωπό του ήταν καταρρακωμένο, πιθανόν λόγω των πράξεών του, σαν το πορ­ τρέτο του Ντόριαν Γκρέι. Στο μεταξύ, ο Γκαρθόν χάζευε απ’ το παράθυρο, έπιανε την κουβέντα με τους γέρους στα διπλανά κρεβάτια και καμιά φορά κατέβαινε στην καφετέρια. Εγώ περ­ νούσα την ώρα μου χωρίς να παίρνω τα μάτια μου απ’ τον τύπο, που βρισκόταν μόνιμα σε βαθύ ύπνο. «Έτσι που πάτε στο τέλος θα τον ερωτευτείτε» μου είπε μια μέρα ο υπαστυνόμος. «Μπορεί να είμαι και το πρώτο άτομο στη ζωή του, πού ξέρετε;» Σήκωσε τους ώμους του σκυθρωπός. «Μη γίνεστε συναισθηματική». «Μα πώς είναι δυνατόν να μην αντιλήφθηκε κανείς την εξα­ φάνισή του;» «Ένα σωρό άνθρωποι εξαφανίζονται απ’ τη μια στιγμή στην άλλη και δεν τους παίρνει κανείς είδηση: ηλικιωμένοι που η Αστυνομία τούς βρίσκει δυο μήνες μετά απ’ τη δυσοσμία, ζητιάνοι που τα τινάζουν στην είσοδο του μετρό, γριές που χάνουν τα λογικά τους και περνάνε χρόνια σε κάποιο ψυχια­ τρείο χωρίς ποτέ να εμφανιστεί ούτε ένας συγγενής… τι να σας λέω!» «Τον λυπάμαι. Στην κατάστασή του είναι πλήρως εξαρτη­ μένος απ’ τους άλλους κι αυτό είναι τρομερό. Δείτε, οι νοσοκό­ μες δεν τον ξύρισαν και στο μαλλί του φάνηκε η άσπρη ρίζα».