Σκυλίσια Μέρα

A L I C I A G I M É N E Z B A R T L E T T 16 έναν γεροδεμένο άντρα δίπλα του και κατέληξαν και οι δυο να αποκαλούν «κτήνος» τον προπονητή. Θαύμασα απεριόριστα την ικανότητά του να προσαρμόζεται στο περιβάλλον με τόση φυ­ σικότητα. Ήπιαμε έναν ωραιότατο καφέ ανάμεσα σ’ ένα σωρό ψίχουλα και τσαλακωμένες χαρτοπετσέτες. Μόνο αφού απόφαγε και χόρτασε, ο Γκαρθόν σηκώθηκε να κάνει μια γύρα, ρωτώντας τους θαμώνες τι ήξεραν για την επίθεση που έγινε στην περιοχή τους. Δεν είχε αποτέλεσμα. Τηλεφώνησε στη Σήμανση για τα δακτυλικά αποτυπώματα. Επέστρεψε σχεδόν αμέσως, χωρίς την παραμικρή έκφραση στο πρόσωπό του που να μπορεί να μου δώσει έστω κι ένα σημάδι. «Ε, γαμώτο» πέταξε. «Τι έγινε;» «Ο τύπος δεν είναι καν καταχωρισμένος». «Κρίμα και ήταν τόσο απλό για σας. Μα γιατί πρέπει να έχει ποινικό μητρώο; Για την ώρα, είναι απλώς το θύμα». «Το να μην είναι μαχαιροβγάλτης θα με εξέπληττε». «Μα μπορεί να μην έχει φάκελο». «Σχεδόν όλοι αυτοί οι μικροαπατεώνες έχουν, αστυνόμε». Η επόμενη στάση ήταν στην οδό Γιομπρεγός 65, στο σημείο όπου εντοπίστηκε το θύμα. Μια πρώτη ματιά δεν αποκάλυψε κάτι ενδιαφέρον: εισόδους κατοικιών, έναν τσαγκάρη που επι­ διόρθωνε παπούτσια και, λίγο πιο κάτω, μια κάβα όπου που­ λούσαν χύμα κρασί. Όλοι οι γείτονες ήταν ενήμεροι για το μα­ κάβριο συμβάν, αλλά, όπως είχαν δηλώσει στους ενστόλους, κανείς δεν γνώριζε το θύμα. «Αν έμενε εδώ, όλο και κάποιος θα τον ήξερε, στη γειτονιά όλοι λίγο πολύ είμαστε γνωστοί». Παρ’ όλα αυτά, αποφασίσαμε για σιγουριά να κάνουμε έναν ακόμα γύρο. Με το που χτυπήσαμε στο πρώτο ισόγειο, σχεδόν