Σκυλίσια Μέρα

15 Σ Κ Υ Λ Ι Σ Ι Α Μ Ε Ρ Α «Αφού το ξέρετε, αν δεν φάω κάτι ζεστό με πιάνει πονοκέ­ φαλος». «Δεν επιμένω, Φερμίν, διαλέξτε εσείς». «Θα σας αρέσουν αυτά τα γεμάτα εργάτες μπαρ, είναι όντως δημοκρατικά». Δώσαμε πίστη στην άμεση δημοκρατία ενός μπαρ της οδού Δάντε με το όνομα Ελ Μπαρίλ. Το τραπέζι που έβαλε στο μάτι ο Γκαρθόν δεν ήταν ιδιωτικό. Καθόσουν στριμωγμένος πλάι σε κάποιον άγνωστο, όπως στα εστιατόρια του Μπάριο Λατίνο. Οι πελάτες έμπαιναν ανά ομάδες, οι περισσότεροι απ’ αυ­ τούς ντυμένοι με φόρμα εργασίας διαφορετικού χρώματος ανά­ λογα με το τι επαγγέλονταν. Έπιαναν τις συνηθισμένες τους θέσεις και μας έκαναν ένα νεύμα όπως συνηθίζουν σε όσους δεν συχνάζουν εκεί. Αμέσως άρχισαν να εμφανίζονται απ’ το πουθενά πιάτα με σούπα, φασόλια με κόκκινη σάλτσα, ρώσικη σαλάτα και κου­ νουπίδι ογκρατέν. Αυτό που εισέπραττες απ’ την περιρρέουσα ατμόσφαιρα ήταν ότι ο κόσμος ήταν αρκετά πεινασμένος και αρκούντως ικανοποιημένος. Γελούσαν, αστειεύονταν από τρα­ πέζι σε τραπέζι και σπανίως έριχναν και μιαν αφηρημένη ματιά στον δέκτη της τηλεόρασης σε μια γωνία που μας ξεκούφαινε. Η αλήθεια είναι ότι το μέρος ήταν συμπαθητικό, θα μπορού­ σες να το πεις ακόμα και ελκυστικό, αφού άφηνε χώρο στη συντροφικότητα. Ωστόσο, εκείνος ο μικρός παράδεισος αλλη­ λεγγύης δεν ήταν ισότιμος για όλους. Κι εγώ εκεί μέσα ήμουν η μοναδική γυναίκα. Ο Γκαρθόν βρέθηκε αμέσως στο στοιχείο του. Έφαγε το κου­ νουπίδι του με όρεξη, ήπιε αργά το κρασάκι του και, όταν ήρθε η ώρα των αθλητικών και σώπασαν όλοι στη στιγμή, έμεινε κι εκείνος με τα μάτια καρφωμένα στην οθόνη, αποσβολωμένος απ’ τα γκολ και τις ντρίπλες. Έπειτα, βάλθηκε να φλυαρεί μ’