Σκυλίσια Μέρα

A L I C I A G I M É N E Z B A R T L E T T 14 Οι υποθέσεις ναρκωτικών εμπίπτουν σε άλλων δικαιοδοσία, κι αυτοί δεν αφήνουν κανέναν ν’ ανακατευτεί. Ρίχνουν πρώτα μια ματιά και, αν ο τύπος δεν είναι μπλεγμένος χοντρά, τη βάζουν στο ράφι. Δεν βαριέσαι, ένα βαποράκι λιγότερο στην απέραντη έρημο!» Δεν αμφέβαλλα ούτε στιγμή πως είχε δίκιο. Κι αυτό όχι για­ τί είχα τυφλή εμπιστοσύνη στις ικανότητες του συνεργάτη μου, αλλά οι εικασίες του ακούγονταν σωστές. Όπως και το τελικό του συμπέρασμα… Τι σημασία είχε ένα βαποράκι λιγότερο στον κόσμο; Ούτε εκείνο μπορούσε να περάσει απ’ το μάτι μιας βε­ λόνας ούτε έστω κι ένας επιπλέον πλούσιος έμπορος ναρκωτι­ κών να πέσει στην τσιμπίδα του νόμου. Ίσως το ίδιο κιόλας απόγευμα η υπόθεση να έφευγε απ’ τα χέρια μας. «Και τώρα;» «Τώρα επιβάλλεται μια στάση στο Καρμέλο, Πέτρα. Ερευ­ νούμε την περιοχή και μιλάμε με τους περιοίκους. Μετά, απ’ το εστιατόριο που θα φάμε, καλούμε το Εργαστήριο για τα απο­ τελέσματα και, αν υπάρχει ταυτοποίηση, επιστρέφουμε και ξα­ ναρωτάμε. Δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι άλλο». Το Καρμέλο είναι μία παράξενη εργατική συνοικία της Βαρ­ κελώνης. Γραφική, σκαρφαλωμένη σ’ έναν λόφο, με στενά σο­ κάκια που θυμίζουν χωριό. Και, παρά την απλότητά της, δείχνει φιλικότερη απ’ τις αλάνες των προαστίων, όπου παρατάσσονται ευθύγραμμα, άψυχα, ατέλειωτα μπλοκ πλάι στις γραμμές του τρένου ή τον αυτοκινητόδρομο. Δεν έβλεπες ακριβά εστιατόρια, υπήρχαν, όμως, αρκετά καφέ μπαρ, όπου σύχναζαν κυρίως ερ­ γάτες, όλα διακοσμημένα με την τυχαία έμπνευση ενός ιδιοκτή­ τη ελάχιστα επινοητικού και ποτισμένα με μιαν ανυπόφορη τσίκνα. Πρότεινα στον Γκαρθόν να τσιμπήσουμε κάτι πρόχειρο κάπου, οπουδήποτε · εκείνος, όμως, το ψείριζε, λες και του είχα θίξει Τιμή, Θεό και Πατρίδα ταυτόχρονα.