Germania: Σκοτεινό Βερολίνο (pocket)

[ 16 ] Ο ασφαλίτης έριξε μια ματιά στη βαλίτσα που κουβαλούσε ο κρατούμενός του και ζάρωσε το μέτωπο. Ήταν μια ενστικτώδης κίνηση. Βγαίνοντας, ο Οπενχάιμερ είχε πάρει τη βαλίτσα που είχε πάντα έτοιμη για το αντιαεροπορικό καταφύγιο. Όλα τα σημαντικά υπάρχοντά του ήταν εκεί μέσα στοιβαγμένα, έτσι ώστε να τα έχει μαζί του εάν αναγκαζόταν, σε περίπτωση αεροπορικής επιδρομής, να καταφύγει στο υπόγειο. Στο Βερολίνο έβλεπες παντού τέτοιες βαλίτσες. «Δεν θα τη χρειαστείτε» του είπε ο ασφαλίτης, και του έκανε νεύμα να την αφήσει πίσω. ΟΟπενχάιμερ γύρισε πίσω και άφησε τη βαλίτσα στη σκοτεινή κουζίνα. Μπροστά από την εξώπορτα περίμεναν δύο οπλισμένοι άντρες των Ες Ες. Μόλις έσπρωξε ο ασφαλίτης τον Οπενχάιμερ στο πεζο­ δρόμιο, τέθηκαν σε κίνηση. Σύννεφα έκρυβαν τον νυχτερινό ουρα­ νό. Το φεγγάρι πίσω τους δεν ήταν τίποτα παραπάνω από μια αχνή λάμψη, που καθρεφτιζόταν θαμπά στα ατσάλινα κράνη των Ες Ες. ΟΟπενχάιμερ ατένιζε με ανήσυχο, απλανές βλέμμα τις γκρίζες πλά­ τες που κινούνταν συγχρονισμένα και ταυτόχρονα άκουγε τον με­ ταλλικό ήχο από τα τουφέκια τους. Τι μπορούσε να κάνει; Υπήρχε καμιά δυνατότητα να το σκάσει; Την ίδια στιγμή οΟπενχάιμερ εγκα­ τέλειψε αυτή τη σκέψη. Όσο είχε πίσωαπό την πλάτη του τον ασφα­ λίτη με το πιστόλι δεν μπορούσε να κάνει τίποτα. Έφτασαν σε ένα αυτοκίνητο που είχε παρκάρει διακριτικά έναν δρόμο πιο κάτω. Η πίσω πόρτα άνοιξε και το σκοτάδι κατάπιε τον Οπενχάιμερ. Τις τελευταίες μέρες επικρατούσε ασυνήθιστη ησυχία στο Βερο­ λίνο. Ούτε αυτή τη νύχτα είχε σημάνει ο συναγερμός. Όμως όλοι