Germania: Σκοτεινό Βερολίνο (pocket)

[ 21 ] Ες Ες. Πίσω τους υψωνόταν ένα μεγάλο κτίριο, που πρέπει να ήταν εκκλησία. Σκόρπιες φράσεις ακούγονταν στον ψυχρό πρωινό αέρα. «Ωραία βρομοδουλειά» ψιθύρισε ο ένας από τους δύο κοιτάζο­ ντας δύσθυμα το σκεπασμένο πτώμα στα πόδια του. «Νομίζετε ότι είναι συνετό να κουβαλήσετε ειδικά σ’αυτό το μέρος έναν Εβραίο ;». «Έχω τους λόγους μου, Γκρέτερ» είπε ο δεύτερος άντρας και άναψε ένα τσιγάρο. «Μπορείτε να λέτε ό,τι θέλετε, Φόγκλερ. Εγώ το θεωρώ λάθος». Όταν αυτός που μιλούσε αντιλήφθηκε ότι πλησίαζε ο Οπενχάιμερ με τον συνοδό του βουβάθηκε αμήχανα. Ο άλλος στράφηκε προς τους νεοφερμένους. «Α, μάλιστα, ήρ­ θατε, Οπενχάιμερ». Ο άντρας των Ες Ες που άκουγε στο όνομα Φόγκλερ έστρεψε το φως του φακού του πάνω τους. Η φωτεινή δέσμη πάγωσε για μια στιγμήπάνωστο κίτρινοάστρο τουΔαβίδστοπέτο τουΟπενχάιμερ. Μια έκφραση αμφιβολίας πέρασε στιγμιαία από το πρόσωπο του Φόγκλερ, εξαφανίστηκε όμως αμέσως πίσω από την επιβεβλημένη αυτοπεποίθηση, την τόσο τυπική για τους άντρες της χιτλερικής ελίτ. «Είμαι ο λοχαγός Φόγκλερ. Πριν από δύο ώρες βρέθηκε εδώ αυτό το πτώμα». Ο Φόγκλερ πλησίασε το πτώμα. Αν και το πρόσωπο του άλλου ένστολου που άκουγε στο όνομα Γκρέτερ παρέμενε επιδεικτικά ανέκφραστο, εκείνος αναστέναξε με νόημα πριν τραβηχτεί πίσω το σεντόνι. Όταν οΟπενχάιμερ είδε τη δολοφονημένη γυναίκα ένιωσε εκεί­ νο το παλιό γνώριμο τσίμπημα στα σωθικά του. Παρόλο που κατά τη διάρκεια της υπηρεσίας του στην αστυνομία είχε δει αρκετούς