Σκοτεινό Βερολίνο - Germania

H A R A L D G I L B E R S 16 κρατούμενός του και ζάρωσε το μέτωπο. Ήταν μια ενστικτώδης κίνηση. Βγαίνοντας, ο Οπενχάιμερ είχε πάρει τη βαλίτσα που είχε πάντα έτοιμη για το αντιαεροπορικό καταφύγιο. Όλα τα σημαντικά υπάρχοντά του ήταν εκεί μέσα στοιβαγμένα, έτσι ώστε να τα έχει μαζί του εάν αναγκαζόταν, σε περίπτωση αεροπορικής επιδρομής, να καταφύγει στο υπόγειο. Στο Βερολίνο έβλεπες παντού τέτοιες βαλίτσες. «Δεν θα τη χρειαστείτε» του είπε ο ασφαλίτης, και του έκανε νεύμα να την αφήσει πίσω. Ο Οπενχάιμερ γύρισε πίσω και άφησε τη βαλίτσα στη σκοτεινή κουζίνα. Μπροστά από την εξώπορτα περίμεναν δύο οπλισμένοι άντρες των Ες Ες. Μόλις έσπρωξε ο ασφαλίτης τον Οπενχάιμερ στο πε- ζοδρόμιο, τέθηκαν σε κίνηση. Σύννεφα έκρυβαν τον νυχτερινό ουρανό. Το φεγγάρι πίσω τους δεν ήταν τίποτα παραπάνω από μια αχνή λάμψη, που καθρεφτιζόταν θαμπά στα ατσάλινα κράνη των Ες Ες. Ο Οπενχάιμερ ατένιζε με ανήσυχο, απλανές βλέμμα τις γκρίζες πλάτες που κινούνταν συγχρονισμένα και ταυτόχρονα άκουγε τον μεταλλικό ήχο από τα τουφέκια τους. Τι μπορούσε να κάνει; Υπήρχε καμιά δυνατότητα να το σκάσει; Την ίδια στιγ- μή ο Οπενχάιμερ εγκατέλειψε αυτή τη σκέψη. Όσο είχε πίσω από την πλάτη του τον ασφαλίτη με το πιστόλι δεν μπορούσε να κάνει τίποτα. Έφτασαν σε ένα αυτοκίνητο που είχε παρκάρει διακριτικά έναν δρόμο πιο κάτω. Η πίσω πόρτα άνοιξε και το σκοτάδι κα- τάπιε τον Οπενχάιμερ. Τις τελευταίες μέρες επικρατούσε ασυνήθιστη ησυχία στο Βερο- λίνο. Ούτε αυτή τη νύχτα είχε σημάνει ο συναγερμός. Όμως όλοι ήξεραν ότι αυτή η ησυχία ήταν απατηλή. Κάποια στιγμή τα αε- ροπλάνα θα επέστρεφαν. Αναρίθμητες βόμβες είχαν καταστρέψει κτίρια και είχαν μετατρέψει την πρωτεύουσα του Ράιχ σ’ έναν