Σκοτεινό Βερολίνο - Germania

H A R A L D G I L B E R S 14 Από τη μεριά που δεν υπήρχε κάτι άλλο εκτός από το ζοφερό κενό του δωματίου τους ήρθε ο καπνός του τσιγάρου πάνω στον Οπενχάιμερ. Ο ξένος δεν μπορούσε να είναι τίποτα άλλο παρά ένας άντρας της Γκεστάπο. Από την πείρα που είχε ο Οπενχάιμερ με τον βε- ρολινέζικο υπόκοσμο ήξερε ότι κανένας φυσιολογικός διαρρήκτης δεν θα έμπαινε σε ένα εβραϊκό σπίτι * και ύστερα θα περίμενε, καπνίζοντας ανέμελα, ώσπου τα θύματά του να ξυπνήσουν και να τον αντιληφθούν. Τα ήξερε καλά ο Οπενχάιμερ τα πελατάκια του . Την εποχή που υπηρετούσε στην αστυνομία αυτό ήταν ένα ρητό που το επαναλάμβαναν τακτικά οι συνάδελφοί του. Κανένας κλέφτης δεν θα διακινδύνευε να μπει στο ραντάρ της Γκεστάπο για λίγες ψωροδεκάρες. Διότι οι άντρες της Γκεστάπο θεωρούσαν ότι ήταν αποκλειστικά δικό τους προνόμιο να χτυπούν και να ληστεύουν τους Εβραίους ενοίκους αυτών των σπιτιών. Αν και τους τελευταίους μήνες είχαν σταματήσει οι κατ’ οίκον έρευνες, ο Οπενχάιμερ είχε πολύ έντονη την ανάμνηση. Στις επιχειρήσεις αυτές συμμετείχαν πολλοί άντρες της Γκεστάπο. Ήταν απολύτως φυσιολογικό να χτυπούν τους ενοίκους στο πρόσωπο, να τους φτύνουν και να τους λούζουν στις βρισιές. Όμως αυτός ο άνθρω- πος είχε έρθει μόνος του, με κάθε μυστικότητα. Αυτό ήταν εξαι- ρετικά κακό σημάδι. Όταν οι άντρες της Γκεστάπο γάβγιζαν, ήξερες περί τίνος πρόκειται. Όμως όταν ήταν σιωπηλοί, όλα ήταν πιθανά. Για μια ατέλειωτη στιγμή είχαν κοκαλώσει όλοι στις θέσεις τους, ο Οπενχάιμερ ακίνητος στο κρεβάτι του, η Λίζα δίπλα του * Judenhaus: έτσι ονομάζονταν επισήμως, κατά τη διάρκεια του Τρίτου Ράιχ, τα οικήματα Εβραίων ιδιοκτητών, όπου, σε μικρό χώρο και κάτω από κακές συνθήκες, εξαναγκάζονταν να στεγάζονται γερμανοί πολίτες εβραϊκής κατα- γωγής, για να εξοικονομηθεί χώρος για τους καθαρόαιμους Γερμανούς. (Σ.τ.Μ.)