Σκοτεινό Βερολίνο - Germania

13 1 Κυριακή, 7 Μαΐου 1944 Ή ρθαν να με πάρουν, πέρασε σαν αστραπή η σκέψη από το μυαλό του. Όταν η σκέψη σιγά σιγά κατακάθισε μέσα του και άρχισε να σκέφτεται τις συνέπειες, ο Οπενχάιμερ τυλίχτηκε ενστικτωδώς στο πάπλωμα. Όμως ήταν πολύ αργά. Ο απρόσκλη- τος επισκέπτης ήταν κιόλας στο δωμάτιό του. Λόγω της συσκό- τισης, από το παράθυρο δεν έμπαινε η παραμικρή ακτίνα φωτός στο στενόχωρο διαμέρισμα. Ο εισβολέας δεν ήταν άλλο από μια σκιά, που στεκόταν ακριβώς απέναντι από το κρεβάτι. Μισοκοιμισμένος, άπλωσε το χέρι του προς τη σύζυγό του, όταν ξαφνικά ένιωσε την ένταση στο σώμα της Λίζας. Είχε ανα- καθίσει και δεν τολμούσε ούτε να ανασάνει. Ωστόσο, έξω επικρα- τούσε ησυχία. Ο διαπεραστικός ήχος των σειρήνων δεν έσκιζε το σκοτάδι, οι κινητήρες των βομβαρδιστικών δεν δονούσαν τον αέ- ρα, το απόμακρο κροτάλισμα των αντιαεροπορικών δεν ακουγό- ταν. Δεν ήταν λοιπόν ο συναγερμός που είχε τρομάξει τη Λίζα. Αρχικά ο Οπενχάιμερ στράφηκε με απορία προς τη γυναίκα του, μέχρι που αντιλήφθηκε και εκείνος τον ξένο, ο οποίος βρισκόταν πολύ κοντά στο κρεβάτι. Η απροσδιόριστη μορφή στεκόταν εκεί ήσυχα, ανέπνεε κανο- νικά. Μια σπίθα χόρεψε στο σκοτάδι, κινήθηκε προς τα πάνω και μεταμορφώθηκε σε φλογάτη κηλίδα όταν ο εισβολέας ρούφηξε.