Σκοτεινό Βερολίνο - Germania

H A R A L D G I L B E R S 28 τοίχους από μπετόν δεν επιτρεπόταν η είσοδος στους Εβραίους. Εξαιτίας των κάθετων δοκαριών, που είχαν σφηνώσει εκ των υστέρων στο υπόγειο, ο Οπενχάιμερ είχε πάντα την εντύπωση ότι εκεί κάτω έμοιαζε με στοά ορυχείου. Παρ’ όλα τα μέτρα ασφά- λειας, η μίζερη ξυλοροφή δεν πρόσφερε κανενός είδους προστα- σία στην περίπτωση που έπεφτε μια βόμβα στο κτίριο. Ουσιαστι- κά ήταν πιο συνετό να αναζητήσεις καταφύγιο στο ύπαιθρο, όπου ο κίνδυνος να θαφτείς ζωντανός κάτω από έναν σωρό μπάζα ήταν αισθητά μικρότερος. Στους ενοίκους των εβραϊκών σπιτιών δεν είχαν χορηγηθεί αντιασφυξιογόνες μάσκες, καθώς τους θεωρού- σαν εν δυνάμει εχθρούς του κράτους, και επίσης τους είχε απα- γορευτεί η κατοχή ραδιοφώνων, ώστε να μην υπάρχει καμιά δυ- νατότητα επικοινωνίας με τον έξω κόσμο. Όταν μπήκε ο Οπενχάιμερ στο υπόγειο καταφύγιο, οι άλλοι ένοικοι του εβραϊκού σπιτιού ήταν ήδη εκεί μαζεμένοι: Το ζεύγος Μπέργκμαν, οι Σλέσινγκερ και ο δόκτωρ Κλάιν, ο οποίος είχε την ευθύνη του φαρμακείου και πάντα πρόχειρο, για περίπτωση έκτακτης ανάγκης, το ιατρικό του βαλιτσάκι. Ο γερο-Σλέσινγκερ έκλεισε το μάτι στον Οπενχάιμερ κάτω από το ατσάλινο κράνος του, ενθύμιο από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. «Πήγε στο εργοστάσιο σήμερα η γυναίκα σας;» ρώτησε ο γέ- ρος. «Δεν φάνηκε ακόμη». Ο Οπενχάιμερ σάστισε. «Άλλο και τούτο πάλι! Δεν μου είπε τίποτα». «Σας το είπα, έπρεπε να είχατε κοιτάξει, Σλέσινγκερ» μουρ- μούρισε ο δόκτωρ Κλάιν στη γωνιά του. Κατέβαλε προσπάθεια να ανασηκώσει το βαρύ του σώμα. «Αφήστε το, γιατρέ» είπε ο Οπενχάιμερ. «Θα το φροντίσω εγώ». Ο Οπενχάιμερ βρισκόταν στα μισά της τελευταίας σκάλας που οδηγούσε στο διαμέρισμά του, όταν κοκάλωσε. Γκάζι.