Σκοτεινό Βερολίνο - Germania

H A R A L D G I L B E R S 24 «Τι συμβαίνει;». Στην ερώτηση του Φόγκλερ ο Οπενχάιμερ αντέδρασε κουνώ- ντας μόνο το κεφάλι, αν και ένιωσε το στομάχι του να δένεται κόμπος. Πήρε μια βαθιά ανάσα και αντέδρασε με τον τρόπο που το έκανε παλιότερα σε παρόμοιες καταστάσεις. Κατέπνιξε το αίσθημα αηδίας και προσπάθησε να ενεργήσει μεθοδικά. Η γυναίκα δεν φορούσε εσώρουχα. Ο κόλπος της ήταν μια μεγάλη ανοιχτή πληγή. «Εδώ υπάρχει ένας μεγάλος τραυματισμός. Τα γεννητικά όρ- γανα έχουν ακρωτηριαστεί και, κατά πάσα πιθανότητα, εξαχθεί». Όταν ο Οπενχάιμερ θεώρησε ότι είχε τελειώσει την αυτοψία ση- κώθηκε όρθιος και τότε πρώτη φορά είδε πού βρισκόταν. Κάπου πάνω από το κεφάλι του θρόιζαν φύλλα. Ενώ οι μορφές των παρα- κείμενων σπιτιών άρχιζαν ήδη να διαγράφονται, το πτώμα ήταν ακό- μη τυλιγμένο στο σκοτάδι. Ο Οπενχάιμερ ταξινομούσε στο μυαλό του τα δεδομένα, την ώρα που γύρω του η ζωή σιγά σιγά ξυπνούσε. Δίχως να υποψιάζονται ότι εκεί δίπλα τους είχε διαπραχθεί μια φρικαλεότητα, οι γείτονες ήταν βυθισμένοι στον γλυκό ύπνο τους, που αυτό το βράδυ, έτσι για αλλαγή, δεν τον είχαν διακόψει οι σειρήνες του συναγερμού. Άλλοι πάλι είχαν ξυπνήσει από συ- νήθεια τόσο νωρίς, αν και σήμερα δεν έπρεπε να πάνε στη δου- λειά τους, σέρνονταν μέχρι την τουαλέτα ή ετοίμαζαν το πρωινό τους. Τα πράγματα έπαιρναν τον συνηθισμένο τους δρόμο, όπως θα γινόταν οποιαδήποτε άλλη Κυριακή. Αν και πίσω από τα συ- σκοτισμένα παράθυρα δεν μπορούσες να δεις τίποτα, ο Οπενχάι­ μερ ένιωθε καθαρά πως οι περίοικοι άρχιζαν να κινούνται. Σε σχετικά μικρή απόσταση ακούστηκε το μούγκρισμα του πρώτου οχήματος, όμως ο θόρυβος πνίγηκε ανάμεσα στις προσόψεις των σπιτιών. Δεν θ’ αργούσε η στιγμή που το ποίμνιο θα άρχιζε να τραβάει προς την πρωινή λειτουργία. Και για να φτάσουν στην εκκλησία θα περνούσαν ακριβώς από αυτό εδώ το μέρος.