Σκοτεινό Βερολίνο - Germania

H A R A L D G I L B E R S 20 Ενδεχομένως ήταν τα αξιοθρήνητα απομεινάρια ενός μνημείου. Υπήρχαν πολλά τέτοια στο Βερολίνο. Τα περισσότερα ήταν πρό- σφατα και παρέπεμπαν στη φρίκη του τελευταίου πολέμου. Τώ- ρα, που οι παγκόσμιοι πόλεμοι έχουν αριθμηθεί, ξέρουμε ότι μι- λάμε για τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, ωστόσο, στη γλώσσα του λαού είχε επικρατήσει ο απλός πλην σαφής χαρακτηρισμός Σκα- τοεποχή . Επειδή σε ηρωικές εποχές όπως αυτή παρατηρείται πάντα έλλειψη κάθε είδους μετάλλου, μόλις ξέσπασε ο νέος ακό- μα μεγαλύτερος πόλεμος αυτή η πηγή μετάλλου θεωρήθηκε πο- λύτιμη και μεταφέρθηκε αμέσως στο χυτήριο. Εκεί όπου κάποτε, δίχως αμφιβολία, υψωνόταν ένα γλυπτό, τώρα απλώς έχασκε το απόλυτο κενό. Όμως εκείνο το πρωί υπήρχε εκεί και κάτι άλλο, που δεν ταί- ριαζε καθόλου σ’ ένα μνημείο. Ακριβώς πίσω από το βάθρο είχαν απλώσει πρόχειρα ένα μεγάλο σεντόνι πάνω στο έδαφος. Ο Οπενχάιμερ αναγνώρισε αμέσως το περίγραμμα που διαγραφόταν αποκάτω: μπροστά τους υπήρχε ένα ανθρώπινο σώμα. Στο αδύνατο φως που έριχναν οι φακοί, ο Οπενχάιμερ μπόρε- σε να διακρίνει καλύτερα και τα πρόσωπα των δύο αντρών που στέκονταν εκεί. Και οι δύο φορούσαν τις γκρίζες στολές εκστρα- τείας των Ες Ες. Πίσω τους υψωνόταν ένα μεγάλο κτίριο, που πρέπει να ήταν εκκλησία. Σκόρπιες φράσεις ακούγονταν στον ψυχρό πρωινό αέρα. «Ωραία βρομοδουλειά» ψιθύρισε ο ένας από τους δύο κοιτά- ζοντας δύσθυμα το σκεπασμένο πτώμα στα πόδια του. «Νομίζε- τε ότι είναι συνετό να κουβαλήσετε ειδικά σ’ αυτό το μέρος έναν Εβραίο ;». «Έχω τους λόγους μου, Γκρέτερ» είπε ο δεύτερος άντρας και άναψε ένα τσιγάρο. «Μπορείτε να λέτε ό,τι θέλετε, Φόγκλερ. Εγώ το θεωρώ λά-