Σκοτεινός τόπος

[ 17 ] Δύο γριές κυρίες κουβέντιαζαν στα μπροστινά σκαλοπάτια ενός από τα απέναντι σπίτια και τις αισθάνθηκα να αρνούνται να με δουν. Δεν ξέρω το όνομα κανενός στη γειτονιά. Αν πέθαινε μια από αυτές τις γυναίκες, δεν θα μπορούσα ούτε καν να πω «Πέθανε η καημένη η κυρία Ζαλίνσκι». Θα έλεγα: «Τα τίναξε η γριά στρίγκλα απέναντι». Nιώθοντας σαν παιδί φάντασμα, μπήκα στο ανώνυμο μεσαίων κυβικών αμάξι μου που μοιάζει να είναι κατασκευασμένο κυρίως από πλαστικό. Δεν θα απορήσω αν εμφανιστεί ένα πρωί κάποιος από την αντιπροσωπεία και μου αναγγείλει το προφανές: «Πλάκα σας κάναμε. Δεν γίνεται να οδηγήσετε αυτό το αυτοκίνητο. Ένα αστείο ήταν». Oδήγησα σαν υπνωτισμένη για δέκα λεπτά το αυτο- κίνητο-παιχνίδι μου μέχρι το κέντρο της πόλης όπου θα συναντού- σα τονΤζιμΤζέφρις και μπήκα στο πάρκινγκ της ψησταριάς με είκο- σι λεπτά καθυστέρηση, βέβαιη πως αυτός θα μου χαμογελούσε καλοσυνάτα και δεν θα σχολίαζε την αργοπορία μου. Υποτίθεται πως θα του τηλεφωνούσααπό το κινητόμου μόλις θα έφτανα, ώστε να σπεύσει έξωνα με παραλάβει για να με συνοδεύσει. Το εστιατόριο –μια ψησταριά που στεγάζεται σε ένα παλιό σχολείο του Κάνσας Σίτι– περιβάλλεται απόμεγάλαάδεια κτίριαπου τον τρο- μάζουν, λες και ενεδρεύουν μόνιμα στους αχανείς, έρημους χώρους ένα τσούρμο βιαστές που περιμένουν εμένα να καταφθάσω. O Τζιμ Τζέφρις δεν πρόκειται να γίνει ποτέ Αυτός Που Άφησε τη Λίμπι Nτέι NαΠάθει Κακό. Κανένακακόδεν επιτρέπεται νασυμβεί στηΓΕNNΑΙΑ ΜΙΚΡΗ NΤΕΪ, ΤO OΡΦΑNO ΚOΡΙΤΣΑΚΙ, τη δυστυχισμένη εφτάχρονη κοκκινομάλλα με τα μεγάλα γαλάζια μάτια, τη μόνη που επέζησε από τη ΣΦΑΓΗ ΣΤOΛΙΒΑΔΙ, από τη μανία τουΤΡΕΛOΥΔOΛOΦONOΥ ΤOΥ ΚΑNΣΑΣ, από τη ΣΑΤΑNΙΣΤΙΚΗ ΘΥΣΙΑ ΣΤΗN ΑΓΡOΙΚΙΑ. Η μαμά