Σκοτεινός τόπος

[ 16 ] καθένα κι από ένα τμήμα ενός μακριού σκοινιού που σέρνει ένας ενήλικας. Περνάνε στη σειρά σαν πιγκουίνοι έξω από το σπίτι μου κάθε πρωί, αλλά δεν τα έχω δει ούτε μια φορά να επιστρέφουν. Απ’ ό,τι φαντάζομαι κάνουν τον γύρο του κόσμου με τα πόδια και επι- στρέφουν εγκαίρως για να ξαναπεράσουν κάτω από το παράθυρό μου το επόμενο πρωί. Ανεξάρτητα από το τι κάνουν, εγώ έχω συν- δεθεί μαζί τους. Είναι τρία κοριτσάκια και ένα αγοράκι, όλα με αδυ- ναμία στα κατακόκκινα μπουφάν και, όταν δεν τα δω, όταν τύχει να παρακοιμηθώ δηλαδή, μετά με πιάνουν οι μαύρες μου. Oι πολύ μαύρες. Αυτή την έκφραση θα χρησιμοποιούσε η μητέρα μου, όχι καμιά βαρύγδουπη λέξη όπως κατάθλιψη . Εγώ έχω τις μαύρες μου επί είκοσι τέσσερα χρόνια. Φόρεσαφούσταμπλούζα για τησυνάντησηκαι αισθανόμουν σαν νά- νος, τα γυναικεία μου ρούχα, τώρα που μεγάλωσα, ποτέ δεν μου κά- νουν καλά. Έχω ύψος μόλις ένα και πενήντα – ένα και σαράντα οχτώ για την ακρίβεια, αλλά το στρογγυλοποιώ. Κάντε μου μήνυση. Είμαι τριάντα ενός ετών, αλλά οι άνθρωποι έχουν την τάση να μου μιλάνε τραγουδιστά σαν να θέλουν να μου χαρίσουν δαχτυλομπογιές. Κατηφόρισα τη χορταριασμένη πρασιά του σπιτιού μου και ο καστανόξανθος σκύλος του γείτονα άρχισε αμέσως το εκνευριστι- κό γάβγισμά του. Πάνω στην άσφαλτο δίπλα στο αυτοκίνητό μου βρίσκονται κολλημένοι οι σκελετοί δυο νεογέννητων πουλιών που μοιάζουν πλάσματα ερπετόμορφα με τα πατικωμένα ράμφη και τις φτερούγες τους. Βρίσκονται εκεί έναν χρόνο τώρα. Δεν καταφέρνω να αντισταθώ στον πειρασμό να τα κοιτάξω κάθε φορά που μπαί- νω στο αυτοκίνητό μου. Μόνο ένας κατακλυσμός θα μας σώσει.