Σκοτεινός τόπος

[ 14 ] μένα και τη ζωή μου – στο κάτω κάτω ο άνθρωπος με ήξερε από τοσηδά, χε χε. Όσο για μένα, δεν ήξερα απολύτως τίποτε για τονΤζιμ Τζέφρις ούτε και ρωτούσα ποτέ, αντιμετωπίζοντας ταραντεβού μας πάντααπότησκοπιάτουμικρούπαιδιού: φέρσουευγενικά, στοιχειω­ δώς, για να τελειώνουμε. Μονοσύλλαβες απαντήσεις, κουρασμένοι αναστεναγμοί. (Το μόνο που υπέθετα για τον Τζιμ Τζέφρις ήταν ότι πρέπει να ήταν καλός χριστιανός και να πήγαινε τακτικά στην εκ- κλησία – διέθετε την υπομονή και την αισιοδοξία του ανθρώπου που πιστεύει ότι έχει στο πλευρό του τον Ιησού). Ενώδεν προβλεπό- ταν κανένα «τσεκάπ» για τους επόμενους οχτώ, εννιά μήνες, τον τε- λευταίο καιρό ο Τζιμ Τζέφρις με είχε ζαλίσει στα τηλεφωνικά μηνύ- ματα δηλώνοντάς μου με σοβαρή, χαμηλή φωνή πως είχε κάνει ό,τι μπορούσε για να παρατείνει την «ύπαρξη του κεφαλαίου», αλλά ήταν καιρός να σκεφτούμε «τα επόμενά μας βήματα». Και να τη πάλι η κακία μου: εγώ σκέφτηκα αμέσως το άλλο κορι- τσάκι της πρώτης σελίδας, μια Τζέιμι Τάδε, που είχε χάσει την οικο- γένειά της την ίδια χρονιά μ’ εμένα – το 1985. Της είχε καεί το μισό πρόσωπό της στη φωτιά που είχε βάλει ο πατέρας της στο σπίτι τους, όπου είχαν καεί και όλοι οι υπόλοιποι της οικογένειας. Κάθε φορά που σηκώνω χρήματα από ΑΤΜ, σκέφτομαι αυτή την Τζέιμι και ότι εγώ θα είχα τώρα τα διπλά, αν δεν μου έκλεβε τη δόξα αυτή. Η Τζέιμι Τάδε, που τώρα ήταν ξαμολημένη σε κάποιο εμπορικό κέ- ντρο και ψώνιζε, με τα δικά μου τα λεφτά, τσαντούλες, κοσμήματα και υγρό μεϊκάπ με το κιλό, να το παστώνει στη γυαλιστερή σημα- δεμένη μούρη της. Πράγματα απαράδεκτα να τα σκέφτεται κανείς. Τουλάχιστον είχα συναίσθηση. Επιτέλους, επιτέλους, επιτέλους βγήκα από το κρεβάτι μου με ένα βαρύ θεατρινίστικο βογκητό και σύρθηκα ως την μπροστινή