Σκοτεινός τόπος

[ 23 ] ένα κύμα εγκατάλειψης, έτσι όπως ένιωθα παιδί, κάθε φορά που κάποια θεία ή εξαδέλφη με έκανε πάσα σε κάποια άλλη θεία ή εξα- δέλφη: «Εγώ τέρμα, δεν πάει άλλο, πάρ’την εσύ για λίγο». Και η και- νούργια θεία ή εξαδέλφη θα ήταν καλή μαζί μου για καμιά βδομά- δα περίπου, θα έκανε κάθε δυνατή προσπάθεια μ’ εμένα, το στριμ- μένο, κι ύστερα… η αλήθεια είναι ότι συνήθως έφταιγα εγώ. Ειλι- κρινά μιλάω, δεν το λέω σαν θύμα. Έλουσα το σαλόνι μιας ξαδέρ- φης μεΆκουαNετ και του έβαλα φωτιά. Η θείαNταϊάν, η κηδεμόνας μου, αδερφή της μητέρας μου, η αγαπημένη μου, με πήρε κοντά της πέντε, έξι φορές, προτού μου κλείσει οριστικά την πόρτα της. Έχω κάνει πολύ άσχημα πράγματα σ’ αυτή τη γυναίκα. «Δυστυχώς, Λίμπι, πάντα θα γίνεται κάποιος καινούργιος φό- νος» μουρμούριζε ο Τζιμ Τζέφρις. «Το ενδιαφέρον των ανθρώπων έχει μικρή διάρκεια ζωής. Θέλω να πω, δες πώς κάνουν όλοι σαν τρελοί αυτό τον καιρό για τη Λιζέτ Στίβενς». Η Λιζέτ Στίβενς ήταν μια όμορφη εικοσιπεντάχρονη καστανο- μάλλαπου είχε εξαφανιστεί καθώς επέστρεφε στοπατρικό της για το δείπνο της Ημέρας των Ευχαριστιών. Όλο το Κάνσας Σίτι είχε ξεση- κωθεί να τη βρει – αδύνατον να δεις ειδήσεις χωρίς να πέσεις πάνω στη χαμογελαστή φωτογραφία της. Η ιστορία είχε περάσει στο εθνι- κό δίκτυο στις αρχές Φεβρουαρίου. Ένας μήνας ήδη και καμιά πρόο- δος στις έρευνες. Η Λιζέτ Στίβενς ήταν νεκρή, όλοι το ήξεραν πια, αλλά κανένας δεν ήθελε να εγκαταλείψει πρώτος το πάρτι. «Ωστόσο» συνέχισε ο Τζιμ Τζέφρις «πιστεύω πως όλοι θα ήθε- λαν να ξέρουν ότι τα πας καλά». «Φοβερό». «Σκέφτεσαι καθόλου το κολέγιο;»Μάσησε μια κομματάρα κρέας. «Όχι».