Σκοτεινός τόπος

[ 20 ] «Πόσα έχουν μείνει;» ρώτησα ενώ σκεφτόμουν πες δέκα χιλιά- δες, πες δέκα χιλιάδες . « Διαβάζεις ποτέ τις αναφορές που σου στέλνω;» «Μερικές φορές, ναι» ξαναείπα ψέματα. Μ’ αρέσει να παίρνω γράμματα, αλλά όχι να τα διαβάζω. Oι αναφορές του πρέπει να ήταν κάπου πεταμένες στον σωρό μέσα στο σπίτι μου. « Άκουσες τα μηνύματα που σου έστειλα;» «Nομίζω ότι το κινητό σου είναι χαλασμένο. Κόβει τα μισά». Είχα ακούσει όσο χρειάστηκε για να καταλάβω ότι τα πράγματα ήταν σκούρα για μένα. Συνήθως το έκλεινα μετά την πρώτη φράση του Τζιμ Τζέφρις, που άρχιζε πάντα ως εξής: Λίμπι, είμαι ο φίλος σου ο Τζιμ Τζέφρις … O Τζιμ Τζέφρις ένωσε τα δυο του χέρια σε οξεία γωνία και τέ- ντωσε προς τα έξω το κάτω χείλος του. «Το κεφάλαιο που απέμεινε είναι 982 δολάρια και 12 σεντς. Όπως σου έχω επισημάνει κι άλλες φορές, εάν ήσουν σε θέση να το ανεφοδιάζεις μέσω οποιασδήποτε κανονικής δουλειάς, θα μπορούσαμε να το διασώσουμε, αλλά…» άνοιξε απότομα τα χέρια του και μόρφασε «…τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν έτσι». «Τι έγινε με το βιβλίο, το βιβλίο δεν…;» «Λυπάμαι, Λίμπι, αλλά το βιβλίο δεν. Σου το λέω κάθε χρόνο. Δεν φταις εσύ, αλλά το βιβλίο…μηδέν. Τίποτε». Πριν από κάποια χρόνια, εκμεταλλευόμενος την 25η επέτειο των γενεθλίων μου, ένας εκδότης βιβλίων αυτοβοήθειας μου πρό- τεινε να γράψω για το πώς είχα ξορκίσει τα «φαντάσματα του πα- ρελθόντος μου». Δεν είχα σε καμιά περίπτωση καταφέρει τίποτε ιδιαίτερο, αλλά δέχτηκα παρ’ όλα αυτά να κάνω το βιβλίο, που το συζήτησα τηλεφωνικώς με κάποια κυρία από το Nιου Τζέρσι, η