Σκοτεινός λαβύρινθος

Σ Κ Ο Τ Ε Ι Ν Ο Σ Λ Α Β Υ Ρ Ι Ν Θ Ο Σ 9 Περιπλανήσεις στα κακοφωτισμένα σοκάκια της Κωνστα­ ντινούπολης. Θλιμμένα πρόσωπα μικρών παιδιών στα χωριά της Αιθιοπίας και του Νίγηρα. Στα μάτια τους ζωγραφίζονται διαδοχικά φόβος που πλησιάζει γοργά κι ελπίδα που απομα­ κρύνεται με αργά βήματα. Τρέχουν να κρυφτούν στην αγκα­ λιά μου. Εμφύλιες συγκρούσεις στο Κονγκό. Επιθέσεις ανταρ­ τών. Διαμελισμένα πτώματα, διάσπαρτα στους δρόμους. Οι φωτογραφίες των δικών μου... Νεκρά σώματα, που επιπλέουν σε λίμνες αίματος. Παίρνω βαθιές ανάσες. Περνούν αρκετά δευτερόλεπτα. Επανέρχομαι σταδιακά σε φυσιολογικούς ρυθμούς. Ρίχνω μια πλάγια ματιά στον ψηλό, αδύνατο άντρα. Τα μάτια του άδεια... Ατενίζουν το κενό. Για μια στιγμή περνάει από το μυαλό μου ότι μπορεί ακόμη να διαβάσει τις σκέψεις μου. Γίνομαι παρανοϊκή, συλλογίζομαι. Ξανανοίγω το βιβλίο. Συ­ νεχίζω την ανάγνωση. Τελειώνω το κεφάλαιο. Βάζω τον σε­ λιδοδείκτη. Το αφήνω στο κομοδίνο. Σηκώνομαι. Φοράω το μπουφάν. Του χαμογελάω. Εξακο­ λουθεί να κοιτάει το κενό. Θέλω να πιστεύω ότι πέρασε μια πολύ ευχάριστη ώρα. Θα περιμένει την επόμενη επίσκεψή μου. Σε δεκαπέντε μέρες πάλι. Κατευθύνομαι προς την πόρτα. Βγαίνω από το δωμάτιο. Διασχίζω τον διάδρομο. Φτάνοντας στη σκάλα, πέφτω πάνω στον διευθυντή της κλινικής. «Πώς πάει, γιατρέ;» «Όπως τα ξέρετε. Δυστυχώς, δεν υπάρχει καμία εξέλιξη».