Σκοτεινός κήπος

13 Σ Κ Ο Τ Ε Ι Ν Ο Σ Κ Η Π Ο Σ Εκείνη η νύχτα. Ξέρω ότι υπάρχουν άπειροι τρόποι να ξεκινή­ σει κανείς μια ιστορία, κι επίσης γνωρίζω πολύ καλά ότι οποιοσ­ δήποτε εμπλέκεται στη συγκεκριμένη θα έχει σοβαρές αντιρ­ ρήσεις για την επιλογή μου – βλέπω ήδη την ανασηκωμένη άκρια των χειλιών τής Σουζάνα κι είναι σαν ν’ ακούω το χλευα­ στικό ρουθούνισμα του Λεόν. Παρ’ όλα αυτά, δεν γίνεται αλ­ λιώς. Για μένα, όλα έχουν την αρχή τους σ’ εκείνη τη νύχτα: τον σκοτεινό σκουριασμένο κρίκο ανάμεσα στο πριν και στο μετά, το μαγικό γυαλί που βάφει με τα σκούρα του χρώματα ό,τι βρίσκεται από τη δική του πλευρά, αφήνοντας ό,τι βρίσκε­ ται από την άλλη λουσμένο στο φως, ανέγγιχτο, οδυνηρά κο­ ντινό αλλά απρόσιτο. Ακόμα κι αν είναι ολοφάνερα ανόητο –στο κάτω κάτω, το κρανίο ήταν παραχωμένο στη γωνιά του ήδη εδώ και χρόνια και νομίζω πως είναι ολοφάνερο ότι θα αναδυ­ όταν στην επιφάνεια το καλοκαίρι εκείνο, όπως και να ’χε–, δεν μπορώ να πάψω να πιστεύω, σε ένα επίπεδο βαθύτερο από αυτό της λογικής, ότι τίποτε απ’ όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί χωρίς εκείνη τη νύχτα. Ξεκίνησε ως μια καλή νύχτα, μια σπουδαία νύχτα. Ήταν μια Παρασκευή του Απριλίου, η πρώτη μέρα που ένιωθες ότι είχε όντως έρθει η άνοιξη, κι είχα βγει με τους δύο κολλητούς μου από το σχολείο. Στου Χόγκαν γινόταν χαμός, τα μαλλιά των κοριτσιών απέπνεαν ανεμελιά από τη ζέστη της ημέρας, τα μανίκια των αγοριών ήταν ανασηκωμένα, κύματα ομιλιών και γέλιου πλημμύριζαν την ατμόσφαιρα, έτσι που η ρέγκε μουσική έφτανε μόνο σαν μια ανεπαίσθητη κεφάτη δόνηση – μπουμ μπουμ μπουμ – που ανέβαινε από το πάτωμα στα πόδια σου. Πετούσα στα ουράνια, κι όχι επειδή ήμουν φτιαγ­ μένος με κοκαΐνη ή με κάποια άλλη ουσία. Την τελευταία βδομάδα είχα ιστορίες στη δουλειά, εκείνη τη μέρα όμως τα είχα διευθετήσει όλα, και ο θρίαμβος μ’ έκανε να νιώθω σαν να είχα το κεφάλι στα σύννεφα. Έπιανα τον εαυτό μου να