Σκοτεινός κήπος

55 Σ Κ Ο Τ Ε Ι Ν Ο Σ Κ Η Π Ο Σ όρθιος με τα δυο μου χέρια τυλιγμένα σφιχτά γύρω από το κηροπήγιο ζυγιάζοντάς το και κινήθηκα αθόρυβα ως την πόρτα του υπνοδωματίου ψηλαφίζοντας γύρω μου. Ένιωθα σαν ηλί­ θιος, προφανώς δεν συνέβαινε κάτι κακό, απλώς θα τρόμαζα την καημένη τη Μελίσα, ο Ντεκ δεν θα μ’ άφηνε ποτέ σε ησυχία… Η πόρτα του σαλονιού ήταν μισάνοιχτη, η δεσμίδα ενός φακού πηγαινοερχόταν στον σκοτεινό χώρο. Άνοιξα απότομα την πόρτα κοπανώντας τη με το κηροπήγιο και άγγιξα τον διακόπτη, πλημμυρίζοντας το δωμάτιο με φως τόσο έντονο, που για μισό δευτερόλεπτο τυφλώθηκα. Και μετά: το σαλόνι μου, το φλιτζανάκι του εσπρέσο από το πρωί αφημένο ακόμη πάνω στο τραπεζάκι, χαρτιά σκορπι­ σμένα στο πάτωμα κάτω από ανοιχτά συρτάρια και δύο άντρες με φόρμες κουμπωμένες μέχρι πάνω και καπέλα του μπέιζμπολ χαμηλωμένα στα μάτια να με κοιτάζουν ακίνητοι, παγωμένοι στη μέση της κίνησης: ο ένας στραμμένος προς την ανοιχτή μπαλκονόπορτα σφίγγοντας άτσαλα τον υπολογιστή μου, ο άλλος ψαχουλεύοντας τεντωμένος τη βάση της τηλεόρασης στον τοίχο κρατώντας ακόμη τον φακό. Ήταν τόσο ξεκάθαρο ότι δεν ανήκαν εκεί, που έδειχναν γελοίοι, ένθετοι, μια κακοφτιαγμέ­ νη εικόνα στο Photoshop. Μετά το πρώτο σοκ έβαλα τις φωνές: «Έξω!». Οργή πλημ­ μύρισε όλο μου το σώμα κάνοντάς με πύραυλο, ποτέ δεν είχα ξανανιώσει έτσι, αυτοί οι αχρείοι είχαν το θράσος να μπουν στο σπίτι μου. «Έξω! Τσακιστείτε! Έξω!» Τότε συνειδητοποίησα ότι δεν έτρεχαν προς την πόρτα και στη συνέχεια τα πράγματα έγιναν συγκεχυμένα, δεν ξέρω ποιος έκανε την πρώτη κίνηση, όμως ξαφνικά ο τύπος με τον φακό είχε βρεθεί στα μισά της απόστασης προς το μέρος μου, οπότε κι εγώ του ρίχτηκα. Πρέπει να τον βρήκα στα γεμάτα με το κηροπήγιο στο κεφάλι, γι’ αυτό τουλάχιστον είμαι σίγουρος, όμως με τη φόρα που είχαμε χάσαμε και οι δύο την ισορροπία