Σκοτεινός κήπος

53 Σ Κ Ο Τ Ε Ι Ν Ο Σ Κ Η Π Ο Σ μεσα στα μεγάλα δέντρα της διαχωριστικής νησίδας. Ένα κο­ ρίτσι στο απέναντι πεζοδρόμιο περπατούσε γρήγορα, με το μαύρο της παλτό να κυματίζει γύρω από τους αστραγάλους της και το κεφάλι σκυμμένο πάνω από ένα τηλέφωνο που άστραφτε γαλαζωπό στο χέρι της σαν παραμυθένιο κόσμημα. Περίτεχνοι σκονισμένοι ρόδακες σε φεγγίτες, χρυσαφένια λάμ­ ψη σε κάποιο ψηλό μικροσκοπικό παράθυρο, το σκοτεινό νερό να ρέει στραφταλιστό κάτω από τη γέφυρα του καναλιού. Πρέπει να έφτασα στο σπίτι χωρίς απρόοπτα – αν και πώς να ξέρω, πώς να ξέρω τι συνέβαινε μόλις πέρα από την άκρη του ματιού μου, ποιοι μπορεί να παραμόνευαν στα κατώφλια, τι μπορεί να αποσπάστηκε αθόρυβα από τις σκιές για να με ακολουθήσει ελαφροπατώντας; Τέλος πάντων, πρέπει να έφτα­ σα στο σπίτι χωρίς να γίνει κάτι που να κάνει να ηχήσουν καμπανάκια στο μυαλό μου. Μάλλον έφαγα το ινδικό μου και είδα κάτι στο Netflix (αν και δεν ήμουν υπερβολικά μεθυσμένος ώστε να παρακολουθήσω κάτι με πλοκή;) ή έπαιξα στο Xbox (πράγμα που μάλλον φαντάζει απίθανο, αφού τις προηγούμε­ νες μέρες το είχα σκυλοβαρεθεί). Πρέπει να ξέχασα να βάλω τον συναγερμό – παρόλο που το σπίτι βρισκόταν στο ισόγειο, τις περισσότερες φορές δεν έμπαινα στον κόπο, καθώς το πα­ ράθυρο της κουζίνας ήταν κάπως χαλαρό, κι αν ο άνεμος φυ­ σούσε από τη λάθος κατεύθυνση, κοπανούσε κι έκανε τον συ­ ναγερμό να τσιρίζει υστερικά. Εκτός αυτού, δεν έμενα δα και σε καμιά πνιγμένη στο έγκλημα αστική ζούγκλα. Κάποια στιγ­ μή πρέπει να άλλαξα, να έβαλα τις πιτζάμες μου και να έπεσα για ύπνο, έναν ύπνο μεθυσμένο και ανέμελο. Κάτι με ξύπνησε. Αρχικά δεν ήμουν σίγουρος τι. Θυμάμαι ξεκάθαρα έναν θόρυβο, κάτι σαν σπάσιμο, όμως δεν θα μπο­ ρούσα να πω αν ήταν στ’ όνειρό μου (ένας μεγαλόσωμος μαύ