Σκοτεινός κήπος

44 T A N A F R E N C H «Μάλιστα» είπε με κάποια μικρή καθυστέρηση. «Πολύ καλά. Καλή τύχη λοιπόν, φίλε μου. Ελπίζω ν’ αποκτήσεις ό,τι κυνηγάς». Ίσως ήταν η ιδέα μου ή η βαβούρα γύρω μας, όμως ακού­ στηκε απόμακρος, σχεδόν απογοητευμένος. Αλλά γιατί; Μάλι­ στα, έμοιαζε ακόμα πιο απλησίαστος από πριν, λες και είχε αποτραβηχτεί παραπέρα σε κάποιο μακρύ σοκάκι, αν και ήμουν σχεδόν σίγουρος ότι έφταιγε το αλκοόλ. Το κομμάτι που έμοιαζε να μην αντιλαμβάνεται, δυστυχώς, ήταν ότι τα σχετικά με το Λαμόγιο είχαν να κάνουν ακριβώς με τις αλλαγές αυτές. Όσο καλύτερα πήγαινε η έκθεση τόσο περισσότερες πιθανότητες είχα με τις μεγάλες εταιρείες, τόσο καλύτερο σπίτι θα μπορούσα να πληρώσω για να μείνω με τη Μελίσα κτλ. κτλ. Προτού όμως βρω τον τρόπο να το αρθρώσω, επέστρεψε ο Ντεκ με τις μπίρες. «Ξέρεις τι είσαι;» με ρώτησε, ακουμπώντας τα ποτήρια στο τραπέζι και καταφέρνοντας να χύσει μόνο λίγη. «Είναι βλάκας» είπε ο Σον, καλύπτοντας με ένα σουβέρ το σημείο όπου είχε χυθεί μπίρα. Η ένταση της στιγμής είχε χαθεί και είχε επανέλθει στον συνηθισμένο ατάραχο, άνετο εαυτό του. «Το ξεκαθαρίσαμε νωρίτερα αυτό». «Όχι. Ρωτάω τον ίδιο. Ξέρεις τι είσαι;» Ο Ντεκ χαμογελούσε πλατιά, όμως ο τόνος του είχε αλλάξει. Υπήρχε κάτι σαν αναξιόπιστη, ηλεκτρισμένη ένταση πάνω του. «Είμαι ένας πρίγκιπας ανάμεσα σε κοινούς θνητούς» είπα, γέρνοντας πίσω στο κάθισμά μου με τα πόδια ανοιχτά και ανταποδίδοντας το χαμόγελό του. «Ορίστε» είπε θριαμβευτικά λες και είχε μόλις βάλει γκολ. «Αυτό ακριβώς εννοώ». Όταν είδε ότι δεν τσίμπησα, τράβηξε το σκαμπό του πιο κοντά στο τραπέζι σαν να ετοιμαζόταν για μάχη και συνέχισε: «Τι λες ότι θα είχε συμβεί σ’ εμένα αν έκανα μια τέτοια ανόητη ακροβασία στη δουλειά;».