Σκοτεινός κήπος

43 Σ Κ Ο Τ Ε Ι Ν Ο Σ Κ Η Π Ο Σ να εξηγηθώ, να του μιλήσω για μένα, για τη Μελίσα, για το πώς είναι να είσαι είκοσι οχτώ, για τις μεγάλες εταιρείες και για την ανάγκη να σοβαρευτώ, να του πω πως αυτόν τον καιρό κατά διαστήματα –δεν υπήρχε περίπτωση να το παραδεχτώ μπροστά στον Ντεκ και δεν το είχα πει καν στη Μελίσα– ερχόταν στον νου μου η εικόνα ενός ψηλού λευκού γεωργιανού σπιτιού με θέα στον κόλπο του Δουβλίνου, μ’ εμένα και τη Μελίσα να χουχου­ λιάζουμε κάτω από την κασμιρένια κουβέρτα της μπροστά σε μια φουντωμένη φωτιά και ίσως δυο τρία ξανθά κουτσούβελα να κουβαριάζονται με ένα γκόλντεν ριτρίβερ στο χαλάκι του τζακιού. Πριν από δύο χρόνια μια τέτοια εικόνα θα μου προκα­ λούσε ανατριχίλα, τώρα όμως δεν μου φαινόταν άσχημη ιδέα. Δεν ήμουν σε κατάσταση να περιγράψω στον Σον τις «αρ­ χόμενες επιφοιτήσεις» μου –εδώ που τα λέμε, δεν ήμουν καν σε θέση να προφέρω τις λέξεις «αρχόμενες επιφοιτήσεις»–, αλλά έβαλα τα δυνατά μου. «Eντάξει» είπα. «Εντάξει. Όλες οι άλλες φορές για τις οποίες μιλάς, ναι, ήταν παιδιάστικα πράγματα. Για να γελά­ σουμε ή για τζάμπα πίτσα ή για να φασωθούμε με τη Λάρα Μουλβέινι. Δεν είμαστε όμως πια παιδιά. Το ξέρω. Το κατα­ λαβαίνω. Δεν είμαστε ακριβώς ενήλικοι ενήλικες, όμως σίγου­ ρα προς τα εκεί βαδίζουμε. Κοίτα σε ποιον το λέω, θα μου πεις. Το ξέρω ότι σε παίρνουμε συνέχεια στο ψιλό και σου σπάμε τα νεύρα, αλλά, ειλικρινά τώρα, αυτό που έχετε εσύ κι η Όντρεϊ είναι απίθανο. Θα είστε…» Έχασα τον ειρμό μου. Ο σαματάς μεγάλωνε όλο και περισσότερο και η ακουστική του χώρου δεν βοηθούσε, όλοι οι ήχοι μπερδεύονταν σε ένα γενικότερο συγκε­ χυμένο βουητό. «Οπότε όλα τα σχετικά με το Λαμόγιο είχαν να κάνουν μ’ αυτό. Ήταν εξαιτίας αυτού. Τώρα κυνηγάω τα μεγάλα πράγματα. Όχι τζάμπα πίτσα. Αληθινά σημαντικά πράγματα. Αυτή είναι η διαφορά». Κάθισα πίσω και κοίταξα τον Σον με ελπίδα.