Σκοτεινός κήπος

42 T A N A F R E N C H τη δουλειά μου, ήθελε να με καθησυχάσει ότι δεν ήταν κάτι σοβαρό ή τι; «Τι εννοείς;» «Ψεύτικοι λογαριασμοί στο Twitter, φανταστικές διαμάχες αποβρασμάτων του υποκόσμου, πονηριές πίσω από την πλάτη του αφεντικού, σταυρώνοντας τα δάχτυλα να πάνε όλα καλά. Παιδιαρίσματα». Αυτή τη φορά προσβλήθηκα πραγματικά – τουλάχιστον λίγο. «Γάμησέ με τώρα! Μου φτάνει ο Ντεκ να μου σπάει τα νεύρα. Μην αρχίζεις κι εσύ». «Όχι. Απλώς…» Ανασήκωσε τους ώμους και αναποδογύρι­ σε το ποτήρι του. «Φίλε, σε λίγους μήνες παντρεύομαι. Συζη­ τάμε με την Όντρεϊ να κάνουμε παιδί του χρόνου. Δυσκολεύο­ μαι να νιώσω μεγάλο ενθουσιασμό βλέποντας να επαναλαμ­ βάνεις τα ίδια ζογκλερικά» είπε ο Σον, κι όταν με είδε να σμίγω τα φρύδια μου, πρόσθεσε: «Απ’ όταν σε ξέρω τέτοια κάνεις. Κάποιες φορές σ’ έχουν πιάσει, αλλά πάντα καταφέρ­ νεις και βγαίνεις λάδι. Η ίδια παλιά ιστορία». «Όχι, όχι. Αυτό είναι…» Έκανα στον αέρα μια πλατιά κί­ νηση με το χέρι, καταλήγοντας σ’ ένα δραματικό κροτάλισμα των δαχτύλων. Κατ’ εμέ, η κίνηση από μόνη της τα έλεγε όλα, ο Σον όμως συνέχισε να με κοιτάζει ερωτηματικά. «Αυτό δια­ φέρει. Από τις άλλες φορές. Δεν είναι το ίδιο. Καμία σχέση». «Πώς διαφέρει δηλαδή;» Είχα χαλαστεί από την όλη φάση. Εγώ ήξερα ότι υπήρχε διαφορά, κι ένιωθα πως ήταν αχαριστία εκ μέρους του Σον να έχει την απαίτηση να του το εξηγήσω ύστερα από τόσες μπίρες. «Άσ’ το. Ξέχνα ό,τι είπα». «Δεν σου τη λέω. Ρωτάω μόνο». Δεν κουνήθηκε, αλλά στο πρόσωπό του έκανε την εμφάνισή του κάτι καινούργιο και αιχμηρό, μια ασάλευτη ένταση, λες και περίμενε κάτι σημαντικό από μένα. Ένιωσα την αόριστη ανάγκη