Σκοτεινός κήπος

38 T A N A F R E N C H γαμηθείτε!»). Δεν είχα σκοπό να τους αναφέρω τα γεγονότα της εβδομάδας, όμως είχα κάνει κεφάλι και φλυαρούσα ατέ­ λειωτα από την ανακούφιση, και γύρω στην πέμπτη μπίρα έπιασα τον εαυτό μου να τους λέει την ιστορία, παραλείποντας μόνο τους νυχτερινούς πανικούς –οι οποίοι εκ των υστέρων φάνταζαν ακόμα πιο χαζοί απ’ ό,τι πριν– και προσθέτοντας εδώ κι εκεί κάποιες αστείες πινελιές. «Βλάκα» είπε ο Σον στο τέλος, κουνώντας το κεφάλι του και χαμογελώντας σαρκαστικά. Ένιωσα ανακούφιση. Πάντοτε μ’ ενδιέφερε η γνώμη του Σον, και η αντίδραση του Ρίτσαρντ είχε αφήσει ένα κατάλοιπο ανησυχίας στο πίσω μέρος του μυαλού μου. « Είσαι βλάκας» μου είπε ο Ντεκ με περισσότερη έμφαση. «Όλο αυτό θα μπορούσε να έχει σκάσει στα μούτρα σου». «Μα έσκασε στα μούτρα μου». «Όχι. Να είχε σκάσει κανονικά. Να έχανες τη δουλειά σου. Ή ίσως ακόμα και να σε συλλαμβάνανε». «Ε λοιπόν, δεν έγινε έτσι» πέταξα εκνευρισμένος – ήταν το τελευταίο πράγμα που ήθελα να σκεφτώ εκείνη τη στιγμή, και ο Ντεκ θα έπρεπε να το είχε καταλάβει. «Μα σε τι κόσμο ζεις; Λες οι μπάτσοι να ενδιαφέρονται αν έναν πίνακα τον έχει ζωγραφί­ σει κάποιος τυχαίος με φόρμα εργασίας ή με ρεπούμπλικα;» «Η έκθεση θα μπορούσε να έχει ακυρωθεί. Το αφεντικό σου θα μπορούσε να έχει βάλει φρένο σε όλα». «Ναι, αλλά δεν το έκανε. Όμως, κι έτσι να ’χε γίνει, δεν θα ’ρχόταν και το τέλος του κόσμου». «Ίσως όχι για σένα, αλλά γι’ αυτά τα παιδιά; Εκείνα έδω­ σαν και την ψυχή τους στην τέχνη τους κι εσύ τα κοροϊδεύεις λες και η ζωή τους είναι ένα αστείο…» «Πώς τα κοροϊδεύω δηλαδή;» «…επιτέλους έχουν μια μεγάλη ευκαιρία στη ζωή, κι εσύ τα ρισκάρεις όλα για πλάκα».