Σκοτεινός κήπος

36 T A N A F R E N C H «Ή» είπε ο Ρίτσαρντ, φορώντας και πάλι τα γυαλιά του, «θα μπορούσαμε να στείλουμε ένα δελτίο Τύπου στο οποίο να εξηγούμε ότι ανακαλύψαμε πως το Λαμόγιο ήταν ένας απα­ τεώνας». Με κοίταξε με τα ήπια γαλάζια μάτια του μεγεθυσμένα και ασάλευτα. «Ίσως» είπα προσεκτικά. Είχα αναθαρρήσει με το πρώτο πληθυντικό, όμως η ιδέα του ήταν πραγματικά απαίσια, και έπρεπε να τον κάνω να το καταλάβει. «Ναι, ίσως, όμως αυτό θα σήμαινε σχεδόν σίγουρα την ακύρωση ολόκληρης της έκθε­ σης. Υποθέτω ότι θα μπορούσα να βρω έναν τρόπο να το χει­ ριστώ, υπογραμμίζοντας το γεγονός ότι αποσύραμε τη δουλειά του με το που το καταλάβαμε, αλλά ακόμα κι έτσι θα δείχνα­ με κάπως αφελείς, κι επιπλέον ίσως εγείρονταν ερωτήματα και για τα υπόλοιπα–» «Εντάξει, εντάξει» έκανε ο Ρίτσαρντ γυρνώντας από την άλλη και σηκώνοντας ένα χέρι για να με σταματήσει. «Τα ξέρω όλα αυτά. Δεν πρόκειται να το κάνουμε. Ένας Θεός ξέρει πόσο θα ήθελα, αλλά όχι. Πήγαινε κάνε τα δικά σου, όλα αυτά που είπες, και γρήγορα». «Ρίτσαρντ, λυπάμαι πολύ» είπα από καρδιάς. Κοιτάζοντάς τον, βλέποντας το ξαφνικό κύμα κούρασης που κατέβαλε το κορμί του, ένιωσα απαίσια. Εκείνος ήταν πάντοτε καλός μαζί μου, μου είχε δώσει μια ευκαιρία όταν ήμουν εντελώς άβγαλ­ τος κι ενώ η άλλη γυναίκα στην τελική συνέντευξη είχε χρόνια εμπειρίας. Αν μπορούσα να φανταστώ ότι το θέμα θα τον επηρέαζε τόσο πολύ, δεν θα το είχα αφήσει ποτέ να φτάσει τόσο μακριά. «Αλήθεια;» «Ναι. Ήταν εντελώς λάθος επιλογή. Απλώς… οι πίνακες ήταν τόσο καλοί. Ήθελα να τους δει ο κόσμος. Ήθελα να τους παρου­ σιάσουμε. Παρασύρθηκα. Δεν θα ξανακάνω τέτοιο λάθος».