Σκοτεινός κήπος

34 T A N A F R E N C H Αφού με περίμενε να τακτοποιηθώ, είπε: «Δεν χρειάζεται να σου πω τι αφορά όλο αυτό». Το να παραστήσω τον αθώο θα ήταν πολύ μεγάλο λάθος. «Το Λαμόγιο» είπα. «Το Λαμόγιο. Ναι». Ο Ρίτσαρντ διάλεξε ένα φύλλο από το πάκο του, το κοίταξε ανέκφραστα για λίγο και το άφησε κάτω. «Πότε το ανακάλυψες;» Σταυρώνοντας τα δάχτυλά μου να έχει κρατήσει ο Τίρναν το στόμα του κλειστό, απάντησα: «Πριν από λίγες εβδομάδες. Δύο, ίσως τρεις». Ήταν πολύ περισσότερο από τόσο, βέβαια. Ο Ρίτσαρντ με κοίταξε εξεταστικά. «Και δεν μου το είπες». Η φωνή του είχε έναν ψυχρό τόνο. Ήταν ακόμη έξαλλος. Ειλικρινά έξαλλος. Δεν είχε ξεθυμάνει καθόλου. Ανέβασα την ένταση μερικά επίπεδα. «Παραλίγο να το κάνω. Όμως μέχρι τότε, μέχρι να το ανα­ καλύψω εννοώ, τα πράγματα είχαν πια προχωρήσει πολύ. Τα έργα του Λαμόγιου κυκλοφορούσαν ήδη εκεί έξω: στη σελίδα μας, στην πρόσκληση … Γνώριζα ότι εκείνος ήταν ο λόγος που οι Sunday Times είπαν το ναι, και ο πρέσβης…» Μιλούσα πολύ γρήγορα και ασυνάρτητα, πράγμα που μ’ έκανε ν’ ακούγομαι ένοχος. Έριξα τον ρυθμό. «Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν πόσο ύποπτη θα φαινόταν η εξαφάνιση του Λαμόγιου τόσο κοντά στα εγκαίνια. Θα μπορούσε να θέσει υπό αμφισβήτηση ολόκλη­ ρη την έκθεση, ακόμα και την ίδια την γκαλερί». Τα μάτια του Ρίτσαρντ έκλεισαν για μια στιγμή σε αυτό το ενδεχόμενο. «Και δεν ήθελα να ρίξω σ’ εσένα το βάρος της ευθύνης. Κι έτσι…» «Τώρα όμως έχει πέσει σ’ εμένα, κι έχεις δίκιο, θα φανεί πάρα πολύ ύποπτο». «Μπορούμε να το σώσουμε. Ειλικρινά. Έχω περάσει τις τρεις τελευταίες μέρες δουλεύοντας πάνω σ’ αυτό. Μπορούμε