Σκοτεινός κήπος

32 T A N A F R E N C H βάσεις πυρομαχικών και επινοώντας χαριτωμένες ιστορίες από την γκαλερί για να λέω στη Μελίσα το βράδυ. Κατά διαστήματα με έπιανε μικρός πανικός. Ο Τίρναν δεν απαντούσε στο τηλέφωνό του ακόμα κι όταν του τηλεφώνησα από το σταθερό μου, που ήταν απόρρητο, κι έτσι δεν υπήρχε τρόπος να μάθω κατά πόσο με είχε καρφώσει – αν και η αδυ­ ναμία επαφής δεν ήταν καλό σημάδι. Είπα στον εαυτό μου πως, αν ο Ρίτσαρντ σχεδίαζε να μ’ απολύσει, θα το είχε κάνει αμέσως, όπως με τον Τίρναν. Τις περισσότερες ώρες αυτό έβγαζε νόημα και με παρηγορούσε, όμως έρχονταν στιγμές (κυρίως μες στα μαύρα μεσάνυχτα, όταν τα μάτια μου άνοιγαν διάπλατα για ν’ αντικρίσουν μια χλωμή δέσμη φωτός που έγλειφε δυσοίωνα το ταβάνι του υπνοδωματίου μου καθώς κάποιο αυτοκίνητο διέσχιζε σχεδόν αθόρυβα τον δρόμο απέξω) που με πλάκωνε ξαφνικά το βάρος όλων των πιθανών επιπλο­ κών. Αν έχανα τη δουλειά μου, πώς θα το έκρυβα από τους άλλους, από τους φίλους, τους γονείς και –ω Θεέ μου!– τη Μελίσα, ώσπου να βρω καινούργια; Και τι θα γινόταν αν δεν μπορούσα να βρω; Η ξαφνική αποχώρησή μου από την γκαλε­ ρί δεν θα περνούσε απαρατήρητη από τις μεγάλες εταιρείες στις οποίες τόσο προσεκτικά καλλιεργούσα το έδαφος, όπως δεν θα περνούσε απαρατήρητο και το πώς την ίδια ακριβώς στιγμή το αστέρι της πιο πολυαναμενόμενης έκθεσης του κα­ λοκαιριού είχε γίνει καπνός εν μία νυκτί. Αυτό θα σήμαινε ότι, αν ήθελα καινούργια δουλειά, θα έπρεπε να φύγω από τη χώρα, αλλά ίσως ακόμα κι αυτό να μη βοηθούσε. Επίσης, σε ό,τι αφορούσε την έξοδο από τη χώρα, θα μπορούσαμε ο Τίρ­ ναν κι εγώ να συλληφθούμε για απάτη; Δεν είχαμε, ευτυχώς, πουλήσει κάποιον από τους πίνακες του Λαμόγιου, ούτε είχα­ με ισχυριστεί ότι επρόκειτο για έργα του Πικάσο, όμως είχαμε λάβει χρηματοδότηση με ψεύτικο πρόσχημα, πράγμα που, υπο­ θέτω, συνιστούσε κάποιου είδους έγκλημα…