Σκοτεινός κήπος

27 Σ Κ Ο Τ Ε Ι Ν Ο Σ Κ Η Π Ο Σ ήταν τυπικό του Λαμόγιου: μια παχιά στρώση μαύρης μπογιάς και δύο αγόρια που πάλευαν χαραγμένα πάνω της, ενώ πίσω τους διαφαινόταν ένας τοίχος με λεπτομερώς σχεδιασμένα μπαλκόνια όπου εκτυλίσσονταν έντονες σκηνές. Πρέπει να του είχε πάρει πάρα πολύ χρόνο. «Πόσον καιρό το σχεδιάζεις όλο αυτό;» «Αρκετό. Δεν…» Με κοίταζε και τα βλέφαρά του πετάριζαν από την ταραχή. «Τι θα κάνεις; Θα με…» Μάλλον έπρεπε να είχα πάει κατευθείαν στον Ρίτσαρντ και να του είχα πει ακριβώς πώς είχαν τα πράγματα, ή τουλάχιστον να είχα βρει μια δικαιολογία ώστε να μη συμπεριληφθεί η δουλειά του Λαμόγιου στην έκθεση (οι εχθροί του βρήκαν τα ίχνη του, ή κάτι τέτοιο – αν έλεγα ότι είχε πάρει υπερβολική δόση, θα τραβούσε ακόμα περισσότερο την προσοχή). Για να είμαι ειλικρινής, δεν μου πέρασε καν από το μυαλό. Όλα πή­ γαιναν κατ’ ευχήν και όλοι οι εμπλεκόμενοι ήταν καταχαρού­ μενοι. Αν τραβούσα την πρίζα, θα χαλούσα τη μέρα πολλών και χωρίς ιδιαίτερο λόγο, καταπώς έβλεπα τα πράγματα. Ακό­ μα και από ηθικής πλευράς, αν θέλεις, κατά βάση ήμουν με το μέρος του Τίρναν. Δεν συμμεριζόμουν ποτέ μου τη μεσοαστική αυτοτιμωρητική αντίληψη ότι το να είσαι φτωχός και μικροε­ γκληματίας σε κάνει κατά έναν μαγικό τρόπο ν’ αξίζεις περισ­ σότερο, σε συνδέει βαθύτερα με κάποια ανεξάντλητη πηγή καλλιτεχνικής αλήθειας, σε καθιστά πιο αυθεντικό. Όπως το έβλεπα εγώ, η έκθεση παρέμενε ακριβώς η ίδια όπως πριν από δέκα λεπτά. Αν ο κόσμος προτιμούσε να αγνοήσει τις αντικει­ μενικά καλές εικόνες μπροστά στα μάτια του και να εστιάσει στην ελκυστική ψευδαίσθηση πίσω απ’ αυτές, ήταν δικό του πρόβλημα, όχι δικό μου. «Χαλάρωσε» είπα. Ο Τίρναν βρισκόταν σε τέτοια κατάστα­ ση, που θα ήταν σκληρό από μέρους μου να παρατείνω το μαρτύριό του. «Δεν πρόκειται να κάνω τίποτα».

RkJQdWJsaXNoZXIy MTY1MTE=