Σκοτεινός κήπος

23 Σ Κ Ο Τ Ε Ι Ν Ο Σ Κ Η Π Ο Σ του ερωτηματικά προς το κινητό μου, οπότε κατάλαβα ότι το είχα αρπάξει κάπως βιαστικά. «Τίποτα» είπα και το άφησα στην άκρη. «Και τι σου λέει που στο Taken η κόρη ξεκίνησε ως θύμα κι ύστερα έγινε τσιρά­ κι…» Και η λογομαχία για τις ταινίες συνεχίστηκε, έχοντας όμως ξεφύγει τόσο με συνεχείς παρεκβάσεις και λοξοδρομήσεις, που κανείς μας δεν θυμόταν ποια ήταν η αρχική τοποθέτηση του καθενός. Αυτό ακριβώς ήταν που χρειαζόμουν εκείνη τη νύχτα, αυτό: τον Ντεκ να γέρνει πάνω από το τραπέζι χειρο­ νομώντας, τον Σον να υψώνει τα χέρια του με δυσπιστία, όλους μας να προσπαθούμε ν’ ακουστούμε πάνω από τους άλλους μιλώντας για τον Χάγκριντ. Έπιασα ξανά το τηλέφωνό μου και το έβαλα στο αθόρυβο. Το πρόβλημα στη δουλειά δεν ήταν, στην πραγματικότητα, δικό μου φταίξιμο – ή τουλάχιστον δεν ήταν παρά με έμμεσο τρόπο. Είχε προκύψει εξαιτίας του Τίρναν, του τύπου που ήταν υπεύθυνος για τις εκθέσεις, ενός κοκαλιάρη χίπστερ με μυτερό πιγούνι, βίντατζ κοκάλινα γυαλιά και δύο κύρια θέματα συζη­ τήσεων: κάτι άσημα καναδέζικα συγκροτήματα εναλλακτικής φολκ και την αδικία εις βάρος της τέχνης του (λεπτομερή πορ­ τρέτα ρέιβερ με κεφάλια περιστεριών που κοίταζαν απλανώς, τέτοιου είδους πράγματα, τα οποία ζωγράφιζε με λαδομπογιές στο στούντιο που του πλήρωναν οι γονείς του), που δεν είχε την αναγνώριση που της άρμοζε. Την προηγούμενη χρονιά ο Τίρναν είχε κατεβάσει μια ιδέα για μια ομαδική έκθεση με αναπαραστάσεις αστικών χώρων από μη προνομιούχους νέους. Ο Ρίτσαρντ κι εγώ είχαμε πέσει με τα μούτρα – το θέμα δεν θα μπορούσε να είναι πιο αβανταδόρικο από άποψη διαφήμι­ σης, εκτός κι αν κάποιοι από τους ατυχείς νέους ήταν, επιπλέον, τρανσέξουαλ σύριοι πρόσφυγες, και ο Ρίτσαρντ, παρά τη γε­ νικότερη εντύπωση της αλλόκοσμης αοριστίας και των τριμμέ­ νων τουίντ που έδινε, ήξερε πολύ καλά ότι η γκαλερί χρειαζό