Σκοτεινός κήπος

21 Σ Κ Ο Τ Ε Ι Ν Ο Σ Κ Η Π Ο Σ από δώδεκα χρόνια σχέση, δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί απρό­ σμενο, ακόμη μας φαινόταν αιφνιδιαστικό και άσκοπο, και η αναφορά σε αυτό αρκούσε για να προκαλέσει πειράγματα. Από τη στιγμή που θα πεις το «ναι», φιλαράκι, ο χρόνος σου είναι δανεικός. Προτού το καταλάβεις, θα έχεις παιδί, και αυτό ήταν, ζωή τέλος. Στις τελευταίες διακοπές τού Σον! Στο τελευταίο του ξενύχτι! Στην τελευταία του πίπα! Στην πραγματικότητα, ο Ντεκ κι εγώ τη συμπαθούσαμε πολύ την Όντρεϊ, και το σκωπτικό χαμόγελο του Σον –δήθεν ενοχλημένο, αλλά κατά βάθος ευχαριστημένο με τον εαυτό του και κατα­ χαρούμενο– μ’ έκανε να σκεφτώ τη Μελίσα και ότι είχαμε πια κλείσει τρία χρόνια μαζί, οπότε ίσως είχε έρθει ο καιρός να της κάνω πρόταση γάμου. Ταυτόχρονα, η κουβέντα περί τελευ­ ταίων ευκαιριών μ’ έκανε να κοιτάξω κλεφτά προς το μέρος της μελαχρινής, που έλεγε κάποιο ανέκδοτο χρησιμοποιώντας υπερβολικά τα χέρια της με τα πορφυρά νύχια, ενώ κάτι στην κλίση του λαιμού της μου έλεγε ότι ήξερε πολύ καλά πως την κοιτούσα και ότι αυτό δεν είχε καμία σχέση με τη φωτογραφία στην εφημερίδα. Θα σε φροντίσουμε ιδιαίτερα στην Ταϊλάνδη, Σον, μην ανησυχείς. Στην πρώτη τρανσέξουαλ του Σον! Ύστερα απ’ αυτό οι αναμνήσεις μου από τη νύχτα εκείνη είναι μάλλον αποσπασματικές. Φυσικά, εκ των υστέρων διέτρε­ ξα την πορεία της εμμονικά πάνω από ένα εκατομμύριο φορές, ακολουθώντας κάθε νήμα ώσπου να φτάσω στον κόμπο που έκανε την όλη κατάσταση ανεπανόρθωτη, ελπίζοντας ότι υπήρ­ χε έστω και μία λεπτομέρεια που η σημασία της μου είχε δια­ φύγει, ένας μικροσκοπικός ακρογωνιαίος λίθος γύρω από τον οποίο όλα τα κομμάτια θα έμπαιναν στη θέση τους, και τότε θα άρχιζαν να αναβοσβήνουν τα πολύχρωμα φώτα του τζάκποτ κι εγώ θα πεταγόμουν φωνάζοντας «Εύρηκα!». Τα χαμένα κομμάτια ωστόσο δεν βοήθησαν ιδιαίτερα ( πολύ συνηθισμένο, είπαν οι γιατροί καθησυχαστικά, απόλυτα φυσιολογικό, ω είναι