Σκοτεινός κήπος

20 T A N A F R E N C H πε οπωσδήποτε να έχει, και σίγουρα δεν ήταν τύπος που ψεί­ ριζε τα πράγματα. Όταν μου πρόσφερε τη θέση –προκαλώντας μου κάποια έκπληξη, είναι η αλήθεια–, δεν δίστασα. Λίγα χρονάκια, σκέφτηκα, μερικοί διαφημιστικοί θρίαμβοι που θα πρόσθεταν λάμψη στο βιογραφικό μου, και θα μπορούσα να κάνω το άλμα σε κάποια από τις μεγάλες εταιρείες, σε μια θέση που πραγματικά θ’ απολάμβανα. Είχαν περάσει πέντε χρόνια και είχα αρχίσει να τεντώνω δοκιμαστικά τις κεραίες μου, με ικανοποιητική ανταπόκριση. Θα μου έλειπε η γκαλερί – είχα καταλήξει ν’ απολαμβάνω όχι μόνο την ελευθερία που μου πρόσφερε αλλά και την ίδια τη δουλειά, τους καλλιτέχνες με τα γελοία επίπεδα τελειομανίας, την ικανοποίηση ότι βαθμιαία είχα φτάσει να καταλαβαίνω γιατί ο Ρίτσαρντ έκανε τεμενάδες σε κάποιον καλλιτέχνη ενώ απέρριπτε ασυζητητί κάποιον άλλον. Όμως ήμουν είκοσι οχτώ, συζητούσαμε με τη Μελίσα να μετακομίσουμε κάπου μαζί, και μπορεί ο μισθός από την γκαλερί να ήταν καλός, όμως δεν πλησίαζε τα χρήματα που πρόσφεραν οι μεγάλες εταιρείες. Ένιωθα ότι είχε έρθει ο καιρός να σοβαρευτώ. Όλα αυτά τα σχέδια κόντεψαν να ναυαγήσουν τη βδομάδα αυτή, όμως τελικά η τύχη μου άντεξε. Το μυαλό μου χοροπη­ δούσε και πηλαλούσε εδώ κι εκεί σαν μπόρντερ κόλεϊ, πράγμα που, απ’ ό,τι φαίνεται, ήταν κολλητικό, αφού ο Σον και ο Ντεκ είχαν διπλωθεί στα δύο πάνω στο τραπέζι γελώντας. Σχεδιά­ ζαμε μια καλοκαιρινή απόδραση μόνο για άντρες, όμως δεν μπορούσαμε ν’ αποφασίσουμε το πού. Ταϊλάνδη; Μισό, πότε είναι η εποχή των μουσώνων; Όλα τα τηλέφωνα στο τραπέζι. Και η εποχή των πραξικοπημάτων; Ο Ντεκ επέμενε για κά­ ποιον λόγο να πάμε στα Φίτζι: Πρέπει να πάμε στα Φίτζι, δεν θα έχουμε άλλη ευκαιρία ύστερα από… Κι ακολουθούσε ένα δήθεν ανεπαίσθητο νεύμα με το κεφάλι προς τη μεριά του Σον, ο οποίος παντρευόταν τα Χριστούγεννα. Παρόλο που, ύστερα