Σκοτεινός κήπος

18 T A N A F R E N C H είχε ένα μαγαζάκι στην περιοχή Τεμπλ Μπαρ που πουλούσε αλλόκοτα αντικείμενα σχεδιασμένα από Ιρλανδούς: αστεία μικρά σετ πορσελάνινων βάζων που συνδέονταν μεταξύ τους, κασμιρένιες κουβέρτες σε χτυπητά νέον χρώματα, σκαλιστά πόμολα συρταριών σε σχήματα κοιμισμένων σκίουρων ή ανθι­ σμένων δέντρων. Την πολυθρόνα αυτή προσπαθούσε να την πουλήσει εδώ και χρόνια. Της έστειλα ξανά μήνυμα, γράφοντας: Συγχαρητήρια, εμπορικό μου δαιμόνιο! Ο Σον επέστρεψε με τις μπίρες και ο Ντεκ γύρισε από τις τουαλέτες δείχνοντας πολύ πιο συγκροτημένος, συνέχισε όμως να αποφεύγει το βλέμμα της μελαχρινής. «Τη ρωτήσαμε την κοπέλα τι πιστεύει» του είπε ο Σον. «Βρίσκει τα εμφυτεύματά σου θαυμάσια». «Λέει ότι τα θαυμάζει όλο το βράδυ» συμπλήρωσα. «Θέλει να μάθει αν μπορεί να τ’ αγγίξει». «Θέλει να μάθει αν μπορεί να τα γλείψει». «Θα σας τα βάλω στον κώλο, μαλακισμένα! Κι εσύ… αρχί­ δια γόης είσαι. Θα σου πω εγώ γιατί κοιτάζει συνέχεια προς το μέρος σου» μου είπε ο Ντεκ, φέρνοντας το σκαμπό του πιο κοντά μου. «Όχι γιατί σε γουστάρει. Είδε τη σκατόφατσά σου στην εφημερίδα και προσπαθεί να θυμηθεί αν ήταν επειδή έκλεψες τις οικονομίες κάποιας γριάς ή επειδή πήδηξες ένα δεκαπεντάχρονο». «Πράγμα που δεν θα την ένοιαζε καθόλου αν δεν με γού­ σταρε». «Στ’ όνειρό σου. Η δημοσιότητα σε χτύπησε κατακούτελα». Η φωτογραφία μου είχε μπει στην εφημερίδα κάνα δυο βδομάδες νωρίτερα –στις κοσμικές στήλες, πράγμα που είχε οδηγήσει σε έναν ανεξάντλητο αριθμό πειραγμάτων σε βάρος μου– επειδή έτυχε στα εγκαίνια μιας έκθεσης να πιάσω κου­ βέντα με μια ηθοποιό με μακρά θητεία στις σαπουνόπερες. Η δουλειά μου ήταν οι δημόσιες σχέσεις και το μάρκετινγκ για