Σκοτεινά Βάθη

S U S A N N E J A N S S O N 16 Όλα του είχαν φανεί μια χαρά. Είχε τελειώσει τώρα, όλα θα ήταν όπως συνήθως. Μακάρι να τα πίστευε κιόλας αυτά που σκεφτόταν. Ένα τέταρτο αργότερα ο Μάρτιν έφυγε αποκεί, με χέρια που είχαν ασπρίσει από το σφίξιμο του τιμονιού. Δεν είδε κανέναν όταν άφησε το λεμβοστάσιο και διέσχισε τη φάρμα των αδελφών. Πουθενά αφιλόξενα βλέμματα, απ’ όσο μπορούσε να δει του­ λάχιστον. Κι όμως τα ένιωθε, ήταν σαν να τον παρακολουθούσαν από παντού, από το σπίτι, από τον αχυρώνα ή μέσα από την καμπίνα κάποιου μηχανήματος που ήταν παρκαρισμένο. Τα βλέμματα, γεμάτα συγκρατημένη οργή. Υπήρχαν κάπου εκεί μέσα, το ήξερε. Σκέφτηκε τι θα έκαναν τις τρεις μέρες που θα έμεναν μόνοι με τον Άνταμ. Ίσως να πήγαιναν μια βόλτα μέχρι το Γέτεμποργ το Σάββατο, να επισκέπτονταν τον ζωολογικό κήπο του Σλοτσσκού­ γκεν, θα του άρεσε πολύ του Άνταμ, ειδικά αν κατάφερναν να πάρουν μαζί τους και τον φίλο του τον Βίλγκοτ. Αύριο όμως είχε σκοπό να μείνει στο σπίτι και να βάλει μια τάξη και στην αποθή­ κη και στον κήπο. Θα είχε μερικούς βαθμούς κάτω από το μηδέν χωρίς χιονόπτωση, όχι και τόσο καλό καιρό, αλλά δεν θα είχε και χιονοθύελλα όπως την προηγούμενη βδομάδα, όταν δεν μπορούσε σχεδόν να διακρίνει τους δρόμους και είχαν αναγκαστεί να μεί­ νουν μέσα τις περισσότερες ώρες. Μπορούσε να πάει μέχρι τη θάλασσα με τον Άνταμ και να πιει εκεί καφέ όταν θα έφευγαν η Αλεξάντρα και η Νέλι. Να ξεκουραστεί και να ηρεμήσει. Έπειτα από διαδρομή είκοσι λεπτών έστριψε στον χαλικόδρο­ μο που οδηγούσε στο νηπιαγωγείο. Ήταν ακριβώς δίπλα στη θάλασσα και ήταν το ομορφότερο σχολείο προσχολικής αγωγής στη Σουηδία, σκεφτόταν πολλές φορές όταν ξεπερνούσε την αρ­ χική του ανησυχία για όσα θα μπορούσαν να συμβούν. Το άπειρο,