Σκοτεινά Βάθη

S U S A N N E J A N S S O N 14 ρου και τις αρχές του χειμώνα· ήταν η περίοδος που έχουν εξα­ φανιστεί τα φύκια του καλοκαιριού αλλά δεν έχει πέσει ακόμη πραγματικό κρύο. Ήταν η περίοδος που είχες καθαρή θέα και όλα έσφυζαν από ζωή. Τότε ήταν λοιπόν –όταν είχε απαίσιο καιρό κι έβρεχε, όταν οι καταιγίδες έκαναν τον ουρανό να σκοτεινιάζει– καλύτερα να κατέβει κανείς στην ηρεμία και στη γαλήνη που επικρατούσαν κάτω από την επιφάνεια των νερών. Τότε ήταν που ευχαρίστως βουτούσε κι αυτός, μόνο και μόνο για να το χαρεί. Ήταν γι’ αυτόν η καλύτερη μορφή χαλάρωσης, να βρίσκεται αβαρής στη θάλασσα και να βιώνει τον κόσμο περιορισμένο στην περιοχή που φώτιζε ο φακός. Όλα τ’ άλλα εξαφανίζονταν. Με άλλα λόγια, δεν μπορούσες να συγκρίνεις αυτά τα νερά με τα τροπικά νερά στα οποία είχες είκοσι μέτρα ορατότητας προς πάσα κατεύθυνση – εδώ τα βασικά ήταν το σκοτάδι, η εγγύτητα και οι λεπτομέρειες. Κοντά στην επιφάνεια ήταν οι μέδουσες. Μικρές κτενοφόρες μέδουσες που τις βλέπεις ν’ αναλάμπουν σε διαφορετικά χρώμα­ τα όταν τις φωτίζεις. Και οι μέδουσες –που ονομάζονται κνιδό­ ζωα ή κοινότερα τσούχτρες– βγαίνουν για κυνήγι με τα ενός μέ­ τρου πλοκάμια τους: υγιείς, δυνατοί οργανισμοί στο στοιχείο τους κι όχι εκείνοι οι κατεστραμμένοι, μισοπεθαμένοι οργανισμοί που συνήθως βλέπουμε στις παραλίες τα καλοκαίρια. Αν και πρέπει να προσέχει κανείς πολύ. Μια φορά μερικά πλοκάμια είχαν συ­ στραφεί γύρω από τον ρυθμιστή κατάδυσης, με αποτέλεσμα να πρηστεί το πάνω χείλι του σε σημείο να μην το αναγνωρίζει. Όταν ήταν σκοτάδι, εμφανίζονταν πλάσματα που δεν τα έβλε­ πες στο φως. Μικρά κεφαλόποδα που άλλαζαν χρώμα όταν ένιω­ θαν απειλούμενα, αστακοί που άφηναν τα θαλάμια τους κι έβγαι­ ναν να σουλατσάρουν. Συχνά δεν βρίσκονταν στο οπτικό του πεδίο ούτε οι γαρίδες ούτε το καβούρι φάντασμα ούτε οι πάγου