ΣΚΟΡΠΙΑ κείμενα για συγγραφείς και βιβλία

Μ Ε Ν Η Σ Κ Ο Υ Μ Α Ν Τ Α Ρ Ε Α Σ 15 Έναν απ’ αυτούς λίγο αργότερα θα τον νιώσει δίπλα της σαν «μια κούκλα παραγεμισμένη πίτουρο, να κλυδωνίζεται στις στροφές». Θα φύγει μαζί του αφήνοντας πίσω της τον Βλάση κι όταν κάποτε γυρίσει «τυλιγμένη σ’ ένα αδιάβροχο νάυλον, μ’ ένα άσπρο μαντήλι στο κεφάλι», η μικρή Σκόντα θα στέκει και πάλι στο φόντο. Αυτή τη φορά, «ιδρωμένη σαν άλογο που έτρεξε να βρει το τέρμα». Ο συγγραφέας μας, όμως, έχει χίλια, τουλάχιστον, πρό­ σωπα και γι’ αυτό όταν η Μπέμπα λείπει στη δουλειά ο Βλά­ σης κλέβει τα κλειδιά της Σκόντα –αυτά που η Μπέμπα έκρυ­ βε μες στο κουτί με τα καλλυντικά της– και παίρνει θέση στο τιμόνι. «Έλυνε το χειρόφρενο, ζέσταινε τη μηχανή, άλλαζε τις ταχύτητες, έπαιζε με τους φάρους, τους καθαριστήρες, χωρίς ωστόσο ποτέ να βάζει μπρος. Του φαινόταν πως έτρεχε φου­ λαριστός –μια ταχύτητα που του μείωνε το άγχος– και ότι δίπλα του στις στροφές, η Μπέμπα αρπαζόταν κάθε τόσο από τη χειρολαβή. Πίσω από τα τζάμια στροβιλίζονταν χιλιόμετρα, κι ο καθαρός αέρας ερχόταν να του κοκκινίσει τα μάγουλα, να του ανεμίσει τα μαλλιά, προσδίδοντάς του μια καινούργια λάμψη». Είναι όμως μια λάμψη παροδική. Το τέλος έρχεται ακόμα και για τη μικρή μας Σκόντα: «Ήταν ένα βροχερό πρωι­ νό, ο ορίζοντας κλειστός από παντού, όταν είδε τα πράγματά της να στριμώχνονται με δόσεις (…) Κι όσο τα συμπράγκαλα του νοικοκυριού στοιβάζονταν, τόσο το αυτοκίνητο στέναζε και βογκούσε. Το χρώμα είχε ξεβάψει –φαινόταν ο στόκος– οι ταπετσαρίες κουρελιαστεί, η μηχανή για να πάρει μπρος αγκο­ μαχούσε. Από τη Σκόντα που ήταν άλλοτε, είχε απομείνει η σκιά της». Σου ταιριάζει αυτό το αυτοκίνητο, λέει ο Βλάσης.