Η σκιά του κυνηγού

G EORG E R . R . MA R T I N , GA RDNE R DOZO I S & DAN I E L A B R AHAM 20 πρόσωπό του ήταν η εικόνα της υπομονετικής, στωικής στε­ νοχώριας. Άπλωσε τη χερούκλα του. Ο Ραμόν τέντωσε πάλι προκλητικά το πιγούνι του, φούσκωσε και το στήθος του, σαν να τον είχε προσβάλει η χειρονομία του Μικέλ. Ο μπάρμαν απλώς αναστέναξε, κούνησε αργά το κεφάλι του πέρα δώθε και του έκανε νόημα με τα δύο δάχτυλα σαν να έλεγε δώσ’ το μου . Ο Ραμόν σούφρωσε τα χείλη του, μισογύρισε την πλάτη του και τελικά κοπάνησε τη λαβή του σουγιά στην απλωμένη παλάμη του μπάρμαν. «Έρχεται η αστυνομία» τον προειδοποίησε ο Μικέλ. «Πή­ γαινε σπίτι σου, Ραμόν». «Είδες τι έγινε» είπε ο Ραμόν. «Όχι, δεν ήμουν εδώ όταν έγινε. Και δεν ήσουν ούτε εσύ, εντάξει; Φεύγα τώρα. Και κράτα το στόμα σου κλειστό». Ο Ραμόν έφτυσε στη λάσπη και έφυγε μέσα στη νύχτα με γοργά θυμωμένα βήματα. Μόνο όταν άρχισε να βαδίζει κατά­ λαβε πόσο μεθυσμένος ήταν. Στο κανάλι, μετά την πλατεία, κάθισε ανακούρκουδα ακουμπώντας την πλάτη του σ’ ένα δέ­ ντρο και περίμενε μέχρι να σιγουρευτεί ότι μπορούσε να περ­ πατήσει χωρίς να τρεκλίζει. Γύρω του η Ντιέγκοταουν ξόδευε το βδομαδιάτικό της σε αλκοόλ, καάφα κιγίτ και πληρωμένο σεξ. Ζωηρή χορευτική μουσική ακουγόταν από τα πλωτά σπί­ τια των τσιγγάνων στο κανάλι · γοργό, γιορτινό ακορντεόν και μαζί τρομπέτες, μεταλλικά τύμπανα και φωνές γλεντοκόπων. Κάπου μέσα στο σκοτάδι έκρωζε θρηνητικά ένας δεκαπτέ­ ρυγος, ένα «πουλί» που στην πραγματικότητα ήταν ιπτάμενη σαύρα και η φωνή του θύμιζε ανατριχιαστικά θρήνο απελπι­ σμένης γυναίκας – πράγμα που είχε κάνει τους δεισιδαίμονες Μεξικανούς χωρικούς, οι οποίοι αποτελούσαν ένα μεγάλο πο