Η σκιά του κυνηγού

G EORG E R . R . MA R T I N , GA RDNE R DOZO I S & DAN I E L A B R AHAM 18 Η φωτεινή επιγραφή του μπαρ άλλαζε συνεχώς χρώματα και έκανε διαδοχικά τη νύχτα μπλε, κόκκινη, σκουροκίτρινη και πάλι από την αρχή. Ο μαύρος ουρανός ψηλά λαμπύριζε από μυριάδες άστρα, πολύ κοντινά και πολύ λαμπερά για να τα σκεπάσουν οι ανταύγειες των φώτων της Ντιέγκοταουν. Ανάμεσά τους, ο Πέτρινος Άνθρωπος, ένα μοναχικό άστρο, το τελευταίο του αστερισμού, κοίταζε σταθερά τους αντίπαλους που ζύγωναν ο ένας τον άλλον, λάμποντας απειλητικά σαν πυρωμένο κάρβουνο, σαν μάτι που έβλεπε και τους παρακι­ νούσε. «Αυτό θα έπρεπε να κάνω, λιγδιάρη!» είπε περιφρονητικά ο Ευρωπαίος. «Θα έπρεπε να σου κόψω τον κώλο, μισοριξιά!» Ο Ραμόν απλώς γύμνωσε τα δόντια του και του έγνεψε να πλησιάσει. Ο Ευρωπαίος ήθελε να τον παρασύρει ξανά σε λογομαχία, αλλά ήταν πολύ αργά πια γι’ αυτό. Οι φωνές του πλήθους είχαν γίνει ενιαίες, ένα βροντερό βουητό καταρράχτη. Ο Ευρωπαίος κινήθηκε πρώτος, άγαρμπα, σαν δέντρο που πέφτει, και το μακρύ αριστερό χέρι του έσκισε αργά τον αέρα σαν να περνούσε μέσα από μελάσα. Ο Ραμόν απέφυγε τη γροθιά με ένα πλάγιο βήμα, αφήνοντας συγχρόνως τον βαρυ­ τικό σουγιά να γλιστρήσει από το μανίκι του στην παλάμη. Τίναξε τη λεπίδα με την ίδια κίνηση που έφερε τη γροθιά του στην κοιλιά του μεγαλόσωμου άντρα. Μια σχεδόν κωμική έκφραση κατάπληξης σχηματίστηκε στο πρόσωπο του Ευρωπαίου. Η ανάσα που βγήκε από τα χείλη του ήταν ένα δυνατό ωχ! Ο Ραμόν τον κάρφωσε άλλες δύο φορές · γρήγορα, δυνατά, στρίβοντας το λεπίδι για σιγουριά. Ήταν τόσο κοντά, που μύριζε τη γαργαλιστική λουλουδάτη κολόνια του τύπου, ένιω