Η σκιά του κυνηγού

Η Σ Κ Ι Α ΤΟΥ Κ Υ ΝΗ Γ ΟΥ 27 κτημα παρά ελάττωμα. Τα μεγάλα μυαλά, ανθρώπινα και εξω­ γήινα, ύστερα από πολλές διαβουλεύσεις που προχωρούσαν με ρυθμό παγετώνα, έφτασαν σε μία συμφωνία. Όπου υπήρ­ χαν άδειοι πλανήτες, με άγρια χλωρίδα και άγνωστη πανίδα, αχαρτογράφητοι, άβολοι και επικίνδυνοι, εκεί θα στέλνονταν οι άνθρωποι. Και στις δύσκολες δεκαετίες ή και αιώνες που θα χρειάζονταν μέχρι να δαμάσουν, να υποτάξουν και να κα­ ταπατήσουν τα όποια θαύματα ή κινδύνους είχε δημιουργήσει εκεί η εξέλιξη των ειδών, τα διαστημόπλοια των Ασημένιων Ινάι, των Σάιαν, των Τούρου και όποιας άλλης από τις μεγά­ λες συμπαντικές φυλές θα τύχαινε να περάσουν από την αποι­ κία θα συνέχιζαν να λειτουργούν ως τα μόνα εμπορικά και μεταφορικά μέσα, όπως και τα παλιά χρόνια, όταν η ανθρω­ πότητα άρχισε να αυτοεξορίζεται από τα ασήμαντα νησάκια και λοφάκια της Γης. Η αποικία του Σάο Πάουλο κόντευε να μπει στη δεύτερη γενιά της. Ζούσαν ακόμη γυναίκες που θυμούνταν την αρχική κάθοδο στον ανέγγιχτο νέο κόσμο. Ντιέγκοταουν, Νουέβο Ζανέιρο, Σαν Εστέμπαν, Αμαδόρα, Μικρός Σκύλος, Άλμα του Βιολιστή · οι πόλεις του νότου είχαν ανθίσει και εξαπλωθεί έκτοτε σαν μούχλα σε τρυβλίο Πέτρι. Πολλοί άνθρωποι είχαν πεθάνει από ύπουλες τοξίνες στα ντόπια βρώσιμα υλικά. Πολ­ λοί είχαν συναπαντηθεί με τις μεγάλες αιλουροειδείς σαύρες –που σύντομα τις ονόμασαν τσουπακάμπρα, από το μυθικό θηρίο της Παλιάς Γης που ρουφούσε το αίμα των κατσικιών–, ζώα τρομακτικά αλλά κουτά, στην κορυφή της τροφικής αλυ­ σίδας του πλανήτη, και είχαν χάσει τη ζωή τους. Αλλά άνθρω­ ποι. Όχι τα Ασημένια Ινάι, με τα μάτια-στρείδια. Ούτε τα Τούρου, τα γυάλινα έντομα.