Η σκιά του κυνηγού

Η Σ Κ Ι Α ΤΟΥ Κ Υ ΝΗ Γ ΟΥ 23 έκλεισε την πόρτα πίσω του και η Έλενα άφησε ένα πνιχτό επιφώνημα. Η έκφρασή της άλλαξε, χάθηκε μονομιάς ο θυμός. Ο Ραμόν ακολούθησε τη ματιά της κάτω από το δεξί πλευρό του. Το αίμα του Ευρωπαίου είχε μουσκέψει το πλάι του που­ καμίσου του και το ένα μπατζάκι. Σήκωσε αδιάφορα τους ώμους του. «Πρέπει να κάψουμε τα ρούχα μου» είπε. «Είσαι καλά, μι ίχο; Τι έγινε;» Δεν του άρεσε να τον λέει έτσι. Δεν ήταν το αγοράκι κανε­ νός. Αλλά ήταν καλύτερο απ’ το να τσακωθούν, γι’ αυτό χα­ μογέλασε και άρχισε να λύνει τη ζώνη του. «Καλά είμαι» απάντησε. «Ο άλλος καμπρόν έπαθε τα χει­ ρότερα!» «Η αστυνομία… η αστυνομία θα…;» «Μάλλον όχι» είπε ο Ραμόν αφήνοντας το παντελόνι του να πέσει γύρω από τα γόνατά του. Τράβηξε το πουκάμισό του πάνω από το κεφάλι και το έβγαλε. «Όμως αυτά πρέπει να καούν». Η Έλενα δεν έκανε άλλες ερωτήσεις, μόνο πήγε τα ρούχα του στον κοινόχρηστο αποτεφρωτή της πολυκατοικίας, ενώ ο Ραμόν μπήκε να κάνει ντους. Από την ψηφιακή ένδειξη στον καθρέφτη του μπάνιου υπολόγισε ότι ήθελε ακόμη τρεις με τέσσερις ώρες να ξημερώσει. Στάθηκε κάτω από το ζεστό νε­ ρό που έπεφτε με πίεση στο κορμί του και κοίταξε σκεφτικός τα σημάδια του: τη φαρδιά ασπριδερή ουλή στην κοιλιά, εκεί που ο Μάρτιν Κασάους τον είχε χαρακώσει με έναν σιδερένιο γάντζο · το άσχημο γρομπαλάκι κοντά στον δεξιό αγκώνα του, εκεί όπου ένα μεθυσμένο κάθαρμα λίγο έλειψε να του θερίσει το κόκαλο με μια ματσέτα. Όλα παλιά σημάδια. Μερικά πα