Σινέ Λαύκος

24 ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΙΑΤΑΣ Τα φρένα στρίγκλισαν και το αμάξι γλίστρησε στον παγωμένο δρόμο, υποχρεώνοντας τον οδηγό να το στρίψει στην αντίθετη φορά. Το λεωφορείο κατέ- λαβε όλο το οδόστρωμα κι άρχισε να κινείται με το πλάι. Ξαφνικά, οδηγός χωρίς τιμόνι έγινα εγώ, αφού ήμουν καθισμένος στο μέσον, από την πλευρά μου είχα την πανοραμική θέα του δρόμου, πρώτο τραπέ- ζι πίστα. Πάτησα φανταστικό φρένο και ως διά μα- γείας λειτούργησε, αφού σιγά σιγά ακινητοποιήθη- κε. Φώναξα: «Ευτυχώς που δεν ερχόταν κανείς από την άλλη μεριά...». Ο οδηγός με αγνόησε, έβαλε πρώτη ταχύτητα και το επανέφερε αργά στη δεξιά λωρίδα. Σκέφτηκα, μ’ αυτές τις καιρικές συνθήκες ποιος τρελός θα έβγαινε να κυκλοφορεί, εκτός από το «Κράτος» και τη «Βία» –συμπλήρωσα– για να υποδηλώσουν τη θεσμική τους παρουσία με το σαράβαλο λεωφορείο… στον Προμηθέα… εμένα, με το πρησμένο συκώτι, από την ταραχή. Το χιόνι είχε προλάβει ν’ αλλάξει το τοπίο. Ο χρω- ματικός καμβάς δεν είχε καμία σχέση με πριν, ο Πα- γασητικός κόλπος λευκός, όπως δεν τον είχα δει ποτέ. ***