Silver Alert

Τ Α Τ Ι Α Ν Α Α Β Ε Ρ Ω Φ 12 λίγο διασυρμό του – φούντωσε στη σκέψη ο δήμαρχος και σταμάτησε ξαφνικά να αγορεύει. Αυτός ο αλήτης, που κί­ νησε γη και ουρανό για να του ρίξει λάσπη – το αίμα του ’ρθε στο κεφάλι και έγινε κόκκινος σαν παντζάρι. Αυτός ο ξιπασμένος, ο τεντιμπόης, που περιφερόταν με κάτι βερ­ μούδες και μακό μπλουζάκια αντί να φοράει τη στολή του ως όργανο της τάξης, που δουλειά του είναι να υπηρετεί τους πολίτες και να σέβεται τις ανώτερες από εκείνον Αρ­ χές. Βρε, κοτζάμ δήμαρχος, πώς τόλμησε ο αχρείος να τα βάλει μαζί του; Η φάτσα του Μπάτζιου ξεκοκκίνιζε σιγά σιγά, καθώς το κύμα οργής έδινε τη θέση του στο γνώριμο ροζ του αυτοθαυμασμού: Πού πας, ρε Καραμήτροοο ; Έφα­ γε τα μούτρα του βέβαια στο τέλος ο γελοίος, ο μπάσταρ­ δος, ο πώς τον λέγανε, ο… «Ο αστυνόμος Γαλάνης, αυτός πρέπει ν’ αναλάβει!» ακούστηκε από το διπλανό τραπέζι, και ο δήμαρχος προ­ σγειώθηκε ανώμαλα στο παρόν. Η συζήτηση είχε στραφεί ερήμην του στο επίμαχο θέμα των ημερών. «Ναι, ναι» συμφωνούσε η ομήγυρη. «Δυο ολόκληρες μέ­ ρες που εξαφανίστηκε η Κασσάνδρα και τίποτα ακόμη οι δικοί μας, τς τς τς…» «Σιγά μην τη βρει ο Κιτσούλης…» Η απαξίωση ήταν γενική. «Τώρα δα ήταν εδώ κι έπινε τον καφέ του, λες και δεν τρέχει τίποτα». «Καλός ο καημένος, αλλά δεν κάνει για διοικητής». «Μα κάπου στο δάσος θα είναι η Κασσάνδρα, μπορεί να χτύπησε και να χρειάζεται βοήθεια…» «Ούι, θα τη φάνε οι αρκούδες!»